Καλησπέρα σας..και καλή εβδομάδα.Όμορφες Γιορτινές μέρες να έχουμε. Και απ’ ότι φαίνεται η ομάδα μας θα τις έχει!!
Ξέρετε λένε πως όταν θες κάτι πραγματικά…όταν κάνεις κάτι το οποίο το αγαπάς πραγματικά και το κάνεις με πάθος…το διεκδικείς…προσπαθείς και τότε κανείς δεν μπορεί να στο πάρει η να σου το στερήσει!!
Και έτσι είναι εδώ που τα λέμε!!
Σε όλους τους τομείς!
Άρα αξίζει να πούμε για ακόμα μία φορά “ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ” στα κορίτσια τα ντόπια! Και όχι μόνο!
Στους ανθρώπους που πίστεψαν σε αυτή την ομάδα και συνεχίζουν να το κάνουν…και θα το κάνουν ακόμα και στην πιο άσχημη ήττα που μπορεί να έρθει!
Το μπάσκετ είναι ένα άθλημα γεμάτο ανατροπές!!
Κάθε λεπτό δευτερόλεπτο που περνάει μπορεί να σου αλλάξει όλο το αποτέλεσμα!
Δεν μπορείς να επαναπαυτείς …να ηρεμήσεις λεπτό!
Και αυτό είναι το ωραίο…γιατί είναι και πολύ δύσκολο συγχρόνως!
6 στα 6 λοιπόν…με κόπο…με πολύ προσπάθεια….και ας φαίνονται όλα όμορφα και απλά!
Άλλωστε αυτό είναι και η επιτυχία της ομάδας ή του κάθε παίκτη!
Όμως τίποτα δεν είναι δεδομένο…καμία νίκη και καμία ήττα!
Και έτσι προχωράμε από την αρχή και έτσι δουλεύουμε μέχρι και τώρα μέχρι κ το τέλος.
Δε θα σας κουράσω άλλο….
Σπόρτιγκ-Ιπποκράτης….
Θα ξεκινήσω με μία φράση που θα την αλλάξω λιγάκι με βάση τις εμπειρίες μου…και τα βιώματα μου…”ΟΥΔΕΙΣΣ ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟΣ…ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΝΤΟΠΙΕΣ”
Το Σπόρτιγκ είναι μια ομάδα ιστορική με ένα μεγάλο όνομα , ίσως από τα μεγαλύτερα ονόματα στο Γυναικείο μπάσκετ!!
Εκεί μέσα τα πράγματα ήταν λίγο παγωμένα…όχι μόνο το ότι είχε κρύο πολύ….αλλά και σαν ατμόσφαιρα…σαν Θέα αν θέλετε!
Με μία λέξη…”δύσκολα”
Σαφώς και είμαστε καλύτερη ομάδα…με περισσότερες επιλογές αλλά και λύσεις…
Αλλά παρότι είχανε κάποιες ελλείψεις…τα κορίτσια με πάθος το πάλεψαν και υπήρχαν αρκετά σημεία κατά την διάρκεια του παιχνιδιού που αντιστάθηκαν στην πίεση μας….είτε την αμυντική είτε την επιθετική!
Εμείς από την άλλη όταν βλέπαμε ότι δεν πηγαίναμε καλά….κάτι μας ταρακουνούσε κάθε φορά…και συγκεντρωνόμασταν…στο λεπτό…και εκεί, όταν συμβαίνει αυτό δεν μπορεί να μας πιάσει “κανείς”!
Εμένα πάντως αυτό που με ταρακουνάει είναι όταν γυρνάω να κοιτάξω τον πάγκο μας, και βλέπω τις συμπαίκτριες μου να κοιτάζουν με πάθος και να τις βλέπεις πόσο πολύ θέλουν αυτή την νίκη και ας μην συμμετέχουν όσο θα άξιζαν!
Αυτό μου δίνει δύναμη και κουράγιο, και είναι αρκετό για να τις σέβομαι., και για να προσπαθώ ακόμα και όταν δε μπορώ!
Ωστόσο η ομάδα κέρδισε.
Όσο η Ηρώ Κουφογιάννη τόσο και η Δήμητρα Τελίδου ήταν ασταμάτητες!
Σε μεγάλη διάρκεια! Αλλά και η μικρή μας Βικτώρια Γούναρη…σε ένα σημείο δύσκολο, μπορέσαμε να συνεργαστούμε άψογα μαζί της…και έδωσε σημαντική ανάσα στο παιχνίδι!!!
Η ομάδα μας έφυγε και πάλι με ένα ροζ φύλλο…..και πιστεύω να μαζέψει πολλά τέτοια κ φέτος!
Συγνώμη αν σας κούρασα μα έπρεπε να ξεκινήσω δίνοντας σας μια εικόνα της ομάδας γενικά…!
Θα τα ξαναπούμε την άλλη βδομάδα αναλύοντας περισσότερο το μπασκετικό κομμάτι!
Και για τις υπόλοιπες ομάδες!
Γεια σας!
“Την μαγεία δεν την πιάνεις με την ερμηνεία της μαγείας, πόσο μάλλον με την περιγραφή της ερμηνείας της μαγείας. Ή κελαηδάς ή σωπαίνεις. Δε λες: αυτό που κάνω είναι κελαηδητό!” Οδυσσέας Ελύτης
