Αισίως την φετινή χρονιά κλείνω 14 χρόνια στον χώρο της δημοσιογραφίας και του αθλητικού ρεπορτάζ όπως πάντα αυτή η δουλειά με εκπλήσσει και με κάνει χαρούμενο που μπορώ να γνωρίσω νέα ήθη και έθιμα και να είμαι βέβαιος πως ότι μας συμβαίνει στον χώρο του ποδοσφαίρου ίσως μας αξίζει και με το παραπάνω αφού κάνουμε τα στραβά μάτια.
Είχα την ευκαιρία χτες να βρεθώ σε ένα μας στο οποίο η μία ομάδα έπαιζε το τελευταίο της χαρτί για την μάχη της παραμονής και η άλλη ήθελε ένα θετικό αποτέλεσμα για να τελειώσει από τώρα και να μην παλεύει στα επόμενα ματς. Σε ένα ματς κεκλεισμένων των θυρών αφού απαγορεύεται λόγω του υγειονομικού πρωτοκόλλου και λόγω κορωνοϊού η παρουσία του κόσμου είχε πάνω από 300 άτομα και μέσα στο γήπεδο έκανε βόλτα όποιος ήθελε αφού ο “παρατηρητής” ήταν απλά διακοσμητικό στοιχείο.
Μια ΕΠΟ που υποχρεώνει τις ομάδες να κάνουν τεστ 24 ώρες πριν το ματς, είναι απόλυτα τυπική σε όλα με τις λίστες με το ποιοι ταξιδεύουν πως θα τηρηθεί το πρωτόκολλο και άλλα χίλια τέτοια μικροπράγματα του …. πρωτοκόλλου στέλνει σε ένα ματς ζωής και θανάτου ότι πιο άσχετο υπάρχει στα πλάγια και ότι πιο φοβισμένο υπάρχει για παρατηρητή χωρίς κανέναν έλεγχο για το πόσοι είναι τελικά μέσα σε ένα γήπεδο και με δύο αστυνομικούς που απλά ήρθαν να πιουν τον καφέ τους στο γήπεδο.
Η δουλειά συνεχίστηκε στο ημίχρονο βέβαια αφού κάτι “καλά” παιδιά περίμεναν στην φυσούνα για να πιάσουν απ’ το σβέρκο και να απειλήσουν την αντίπαλη ομάδα για το πως θα παρουσιαστεί στο δεύτερο μέρος. Δυστυχώς η μοίρα τα έφερε έτσι και ο καλός Θεούλης κοιμήθηκε λιγάκι στο τέλος για να έρθει αυτό το επιθυμητό γι’ αυτούς αποτέλεσμα αλλιώς μπορεί και να ήμασταν ακόμα εκεί.
Μάλιστα μετά το γκολ εμφανίστηκαν στο γήπεδο πάνω από 20 μπάλες να πέφτουν μέσα στον αγωνιστικό χώρο απ’ την εξέδρα ( είπαμε τηρείται το πρωτόκολλο) αφού είχε τόσο κόσμο που η κατάσταση ήταν ανεξέλεγκτη και τελικά το γηπεδούχο σωματείο κέρδισε. Έχω ταξιδέψει πολλές φορές με ομάδες της Κω και σε μπάσκετ και σε ποδόσφαιρο, έχω υπάρξει αρκετές φορές σε τεχνικά τιμ, όμως αυτό έχω να το δω πάνω από 20 χρόνια πόσο μάλλον να το δω σε ένα ματς που στα χαρτιά γίνεται χωρίς την παρουσία του κόσμου.
Υ.Γ: Η ποδοσφαιρική κοινωνία είναι μικρή και κάπου θα συναντηθούμε ξανά.
Υ.Γ.2: Ελπίζω μόνο να μην χτυπήσει κανένα τηλέφωνο πριν την τελευταία αγωνιστική γιατί δεν θα το σηκώσει κανείς.
* Θα μπορούσε αυτή να είναι και μια φανταστική ιστορία ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, μπορεί όποια ομάδα θέλει να την υιοθετήσει να βάλει όπου χρειάζεται το “ιστορικό” της όνομα και να την έχει στο αρχείο της.
