Καλημέρα σε όλους. Μου είναι δύσκολο να περιγράψω το πώς νιώθουμε οι συμπαίκτες μου και εγώ μετά το 4ο μη νικηφόρο παιχνίδι μας. Αν κάποιος παρακολουθήσει όλους τους αγώνες μας θα έχει δει πως κάλλιστα η ομάδα μας θα μπορούσε να έχει με βάση την εικόνα της 10 βαθμούς. Δυστυχώς έχει 1 και οι περισσότεροι θα σκέφτονται ότι αυτό και μόνο μετράει. Τόσα χρόνια στα γήπεδα έχω καταλάβει πως όταν η μπάλα πάει δοκάρι και μέσα είσαι ήρωας όταν πάει δοκάρι και έξω είσαι αποτυχημένος.
Εμείς μέχρι τώρα ανήκουμε στην δεύτερη κατηγορία και είναι λίγο δύσκολο να πείσεις τους πολλούς ότι αυτά τα παιδιά τα δίνουν όλα. Είναι δύσκολο να καταλάβει ο κόσμος την ψυχολογία του αθλητή που στο τέλος βλέπει όλη του η προσπάθεια να είναι μηδέν. Δεν θα μας πάρει από κάτω. Και δεν θα μας πάρει από κάτω γιατί ξέρουμε ποιοι είμαστε, ξέρουμε τι μπορούμε να κάνουμε και ξέρουμε με πόσο κόπο έφτασε ο Α. Ο Δικαίου να παίζει σε αυτήν την κατηγορία.
Στα εύκολα ξέρουμε πως όλοι θα είναι δίπλα μας να μας χτυπάνε την πλάτη και να μας λένε μπράβο. Εμείς τώρα όμως χρειαζόμαστε ένα μπράβο, τώρα θέλουμε στήριξη, όχι στις νίκες και στις χαρές. Επικρατεί ένα κλίμα πως η ομάδα δεν είναι καλή , πως φταίει ο ένας ή ο άλλος. Εγώ που τυχαίνει να μιλάω με πολύ κόσμο στην Αθήνα βλέπω πως έχουν να λένε όλοι για το πόσο καλή είναι αυτή η ομάδα απ’ την Κω (όπως χαρακτηριστικά λένε). Δεν θα αναφερθώ στο τελευταίο παιχνίδι, όποιος θέλει μπορεί να πει στα Αθηναϊκά site να δεν ποια ομάδα στάθηκε καλύτερα.
Αυτό που θέλω να πω είναι πως φέτος έχουμε αλλάξει κατηγορία. Δεν παίζουμε στην Αθήνα με ομάδες που έχουν την δυναμική ομάδων της Ρόδου. Παίζουμε με σωματεία που γι’ αυτά είναι καθημερινότητα αυτά τα παιχνίδια, ενώ για μας είναι ουσιαστικά τα πρώτα μας χρόνια. Το να κάνουμε κριτική είναι το πιο εύκολο και αυτό που μας χαρακτηρίζει σαν λαό. Τα παιδιά και οι προπονητές θέλουν την βοήθεια όλων γιατί προσπαθούν και προσπαθούν σκληρά. Όποιος δουλεύει κάνει λάθη, όποιος δεν κάνει τίποτα είναι μόνο αλάνθαστος.
Την Κυριακή παίζουμε ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι στην έδρα μας, με έναν αντίπαλο πολύ φορμαρισμένο και με ρόστερ ανώτερης κατηγορίας. Θέλουμε τον κόσμο δίπλα μας και είμαι σίγουρα ότι θα βρίσκεται. Τον θέλουμε για να βοηθήσει ψυχολογικά τα νέα παιδιά. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία παίκτες έχουν ακούσει τόσα χρόνια στα γήπεδα πολλά, δεν επηρεάζονται. Τα νέα παιδιά όμως θέλουν στήριξη και είμαι σίγουρος πως θα την έχουν.
Πιο πολύ από εμάς δεν θέλει κανείς άλλος να πάει η ομάδα καλά, για πολλούς λόγους, μα πάνω απ’ όλα γιατί εμείς φεύγουμε απ’ τα σπίτια μας 2 και 3 μέρες και θέλουμε να γυρνάμε πίσω με χαμόγελα και όχι έτοιμοι να κλάψουμε.
Κλείνοντας ζητώ για ακόμα μια φορά απ’ τον κόσμο του Πυλίου να στηρίξει τα παιδιά τώρα στα δύσκολα όπως τόσα χρόνια κάνει και να είναι σίγουροι πως στο τέλος πάλι όλοι παρέα θα γίνουμε μια αγκαλιά.
Να περνάτε καλά και τα λέμε την επόμενη εβδομάδα.
