Είναι από τις ελάχιστες οι φορές που έχω την ανάγκη να γράψω για κάποιο πρόσωπο και να το δημοσιοποιήσω, επίσης δεν είμαι σίγουρος αν οι λέξεις μπορούν να αποδώσουν την πλήρη εικόνα όταν μιλάμε για ένα τόσο χαρισματικό πλάσμα σαν την Χριστίνα Κωνσταντίνου .
Είναι κάποιοι άνθρωποι που σε κάνουν να αισθάνεσαι οικεία και ζεστασιά γιατί οι ίδιοι είναι φορείς αγάπης και δοτικότητας ,δεν ήμουν φίλος με την στενή έννοια του όρου , ούτε ποτέ έκανα παρέα εκτός των αθλητικών χώρων με την Χριστίνα αλλά ήμουν ένα από τα τόσα παιδιά που ξεκινώντας τον αθλητισμό (ποδόσφαιρο) και πηγαίνοντας στο παλαιό χωμάτινο γήπεδο “Ανταγορας” δέχτηκα ένα από τα αθώα χαμογέλα της και ένα καλωσόρισμα με ερωτήσεις γεμάτες ανθρώπινο ενδιαφέρον .
Για ένα παιδί 12 χρονών εκείνη την εποχή, το να εισέρχεται και να μένει μόνο του τις πρώτες μέρες σε έναν χώρο σαν το γήπεδο, αναμένοντας τους συμπαίκτες και τον προπονητή του να έρθουν είναι απίστευτα αμήχανο. Ο πρώτος άνθρωπος που συναντούσα πάντα ήταν η Χριστινα, χωρίς να έχει καμία σχέση με το άθλημα που ο καθένας ακολουθούσε είτε με το επίπεδο ικανότητας του, θα προσπαθούσε να σε κάνει να αισθανθείς άνετα και να σου δώσει να καταλάβεις ότι βρισκόσουν στον ιδανικό χώρο , γιατί όλοι όσοι ήμασταν εντός του γηπέδου συμμετείχαμε σε κάτι πιο μεγάλο από το ίδιο μας το άθλημα, στην αυτοεξελιξη και βελτίωση σαν αθλητές αλλά και σαν άνθρωποι, και η αγάπη για τον άνθρωπο και το παιδί ήταν στο επίκεντρο για την ιδία.
Δυστυχώς δεν θυμάμαι την τελευταία μας συνάντηση το πιθανότερο να ήταν μια σύντομη αλλά γεμάτη ειλικρινά στιχομυθία από την πλευρά της «μαθαίνω τα νέα σου και χαίρομαι για σένα» . Ισως πάλι να μην μπορώ να την θυμηθώ γιατί η πρώτη εικόνα που έχω από την Χριστινα να χαμόγελα και να με καλωσορίζει φορώντας την φόρμα του Ανταγόρα στο παλαιό στάδιο, να είναι τόσο ανθρωποκεντρικά δυνατή ώστε να είναι αυτή που θέλω να κρατήσω μέσα μου.
Είμαι σίγουρος ότι ο αθλητισμός και κατ’ επέκταση το ίδιο το νησί είναι πλέον φτωχότερο. Τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια της.
Σωτήρης Συλαϊδόπουλος
