Στον Ρομπέρτο Μπάτζιο θα απονεμηθεί το παγκόσμιο βραβείο Νόμπελ Ειρήνης για το 2010. Για τον πρώην νικητή της “Χρυσής Μπάλας” αυτή η αναγνώριση είναι η πιο ωραία ανταμοιβή για την κοινωνική δράση του. Ο 43χρονος παλαίμαχος Ιταλός διεθνής ποδοσφαιριστής και νυν πρόεδρος της Τεχνικής Επιτροπής της ιταλικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας επελέγη για τη βοήθειά του σε φιλανθρωπικά ιδρύματα και για την εκστρατεία απελευθέρωσης του Βιρμανού πολιτικού, Αουνγκ Σαν Σου Κι, ο οποίος επίσης έχει βραβευθεί με το Νόμπελ Ειρήνης.
Ακόμη, για τη βοήθεια που πρόσφερε στη χρηματοδότηση κατασκευής νοσοκομείων σε ολόκληρο τον κόσμο, τις προσπάθειες μετά τον καταστροφικό σεισμό της Αϊτής και τις «μάχες» που έχει δώσει για την αλληλεγγύη και την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η τελετή της απονομής των βραβείων θα πραγματοποιηθεί στην Ιαπωνία, στην πόλη της Χιροσίμα.
Σε συνέντευξή του στο περιοδικό “Vanity Fair”, που θα κυκλοφορήσει αύριο στα περίπτερα, ο Μπάτζιο γυρίζει πίσω στο χρόνο και παραδέχεται ότι ακόμη δεν έχει ξεπεράσει τον αποκλεισμό του από την αποστολή της εθνικής Ιταλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002. «Θα ήταν το τέταρτο και έπρεπε να ήμουν εκεί. Αυτό θα ήταν το σωστό για την καριέρα που είχα πίσω μου.
‘Επρεπε να με καλέσουν, να μου δώσουν την ευκαιρία, ακόμη και αν ήμουν σε αναπηρική καρέκλα. Τότε η FIFA είχε δώσει δικαίωμα επέκτασης του ρόστερ στους 23 ποδοσφαιριστές και το έκανε, γιατί θα μπορούσα να συμμετάσχω εγώ κι ο Ρονάλντο, που προερχόμασταν από τραυματισμούς, και αυτό θα μπορούσε να είναι επικίνδυνο για τις ομάδες μας» δήλωσε ο «Μικρός Βούδας» και συνέχισε: «’Ενας παίκτης περισσότερος, τί πρόβλημα υπήρχε; Αντίθετα, ο Ρονάλντο πήγε και κέρδισε».
Πέρυσι το καλοκαίρι, ωστόσο, ο Ρομπέρτο Μπάτζιο αποδέχθηκε τη θέση του προέδρου στην Τεχνική Επιτροπή της ιταλικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, βάζοντας τους τίτλους τέλους στην ποδοσφαιρική σταδιοδρομία του. Μια απόφαση που, όπως παραδέχεται, του κόστισε, αφού «… ήθελα να παίζω όσο θα μπορούσα, ασχέτως ηλικίας. Αν δεν είχα το πρόβλημα στο γόνατο, θα ήταν διαφορετικό, ίσως θα ήταν εφικτό, αλλά έχουμε μόνο μια ιστορία, υπάρχει μόνο ένας τρόπος. Και πώς θα μπορούσα να μην αποδεχθώ την πρόταση που μου έγινε; Είχα ένα όνειρο: να παίξω στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου εναντίον της Βραζιλίας (Ηνωμένες Πολιτείες, 1994). Είπαν ότι δεν ήμουν σε καλή κατάσταση, αλλά έπαιξα 120 λεπτά. Είναι η απάντηση».
Η πίκρα του, πάντως, παραμένει μέχρι σήμερα. Γιατί; «’Εχω χάσει τρία Παγκόσμια Κύπελλα, όλα στα πέναλτι: στην Ιταλία το 1990 χωρίς να ηττηθούμε, αφού είχαμε μόνο νίκες και μια ισοπαλία, στις ΗΠΑ το 1994 με το πέναλτι πάνω από το οριζόντιο δοκάρι και στη Γαλλία το 1998 από τη διοργανώτρια, η οποία αργότερα έγινε πρωταθλήτρια κόσμου». Όσο για ποιο λόγο αποδέχθηκε την πρόταση της ιταλικής ομοσπονδίας; «Δέχθηκα από αγάπη, εγώ δεν παίρνω ούτε ένα ευρώ. Αν καταλάβω ότι δεν έχω τίποτα πια να κάνω, θα φύγω όπως ήρθα…».
