Παρόλο που περίμενα μήπως «στραβώσει» τελικά η μεταγραφή της Κεχαγιά στον Αθηναϊκό δυστυχώς (ευτυχώς για εκείνη) όλα πήγαν καλά και έπειτα από δύο χρόνια με την φανέλα της ομάδας επιστρέφει σπίτι της, εκεί που δοξάστηκε, εκεί που έζησε τα πάντα.
Αν και σε αυτήν την μικρή δημοσιογραφική μου πορεία έχει τύχει να «αποχαιρετήσω» αρκετούς αθλητές – αθλήτριες οι οποίοι είτε έφευγαν απ’ τις ομάδες, είτε παλιότερα έπρεπε να φύγω εγώ για άλλα μέρα, πάντα κάθε τέτοιο «αντίο» με στεναχωρεί. Σα να «ερωτεύεσαι» την παρουσία ενός αθλητή γι’ αυτά που κάνει στο παρκέ και ξαφνικά φεύγει.
Όσο και να θες να είσαι αντικειμενικός στα γραφόμενα σου πάντα υπάρχουν αθλητές – αθλήτριες που σου κάνουν το «κλικ». Για μένα μια απ’ αυτές είναι η Ζωή Κεχαγιά. Μια αθλήτρια με μεγάλη προσωπικότητα που με έκαναν να περιμένω πως και πώς να περάσει η εβδομάδα για να δω παιχνίδι του Ιπποκράτη. Που και αυτήν την δουλειά να μην έκανα θα πλήρωνα εισιτήριο μόνο για την δω να σουτάρει με αυτό το παράξενο στυλ να τα βάζει από παντού, να βρίσκει ρυθμό και σκοράρει ασταμάτητα. Το “φιλί” της το έδωσε πολλές γι’ αυτήν την ομάδα η Ζωή.
Θα έχω στο μυαλό για πολλά χρόνια την κλασικές ατάκες στις περιγραφές που αφορούν την Κεχαγιά, σα να της είχα περάσει στον εγκέφαλο μου επειδή ήξερα ότι θα την συναντούσα στην πορεία μου. «Κεχαγιά για τρεις, μέσα και αυτό – Το βιολί της η Κεχαγιά».
Μια τεράστια αθλήτρια λοιπόν μας άφησε για να επιστρέψει στην μπασκετική της οικογένεια και εμείς το μόνο που έχουμε να ευχηθούμε είναι να πάνε όλα καλά με τον Ιπποκράτη για να την ξαναδούμε πάλι, έστω και σαν αντίπαλο, ίσως να πανηγυρίσουμε στην περιγραφή και κανένα της καλάθι, ποιος ξέρει.
Πληροφοριακά και μόνο την πρώτη της χρονιά είχε μέσο όρο 17.4 πόντους στην κανονική διάρκεια ενώ φέτος πρόλαβε να παίξει 13 παιχνίδια (λόγω τραυματισμού) έχοντας μέσο όρο 14.3 πόντους ανά αγώνα.
Υ.Γ: «Ζωή Κεχαγιά σ’ ευχαριστούμε για όλα, είμαστε τυχεροί που σε είδαμε από κοντά»
