Πριν από 79 χρόνια είχαν παίξει στον πρώτο τελικό του Μουντιάλ, τους χωρίζει ένα νησάκι, για μια γέφυρα πήγαν στο Δικαστήριο της Χάγης, ενώ οι μεν αποκαλούν τους δε “κλέφτες” και “απολίτιστους”.
Η θερμοκρασία, εκεί στο μακρινό 1930, προς τη δύση του Ιουλίου (30 του μήνα), ήταν υψηλή λόγω και του θερμού καλοκαιριού που επικρατούσε στη Νότια Αμερική. Όμως δεν ήταν μόνο το κλίμα που ανέβαζε τη θερμοκρασία, αλλά και ο πρώτος τελικός του Παγκοσμίου Κυπέλλου, που διεξαγόταν εκείνη τη μέρα στο θρυλικό «Σεντενάριο» του Μοντεβίδεο.
Ουρουγουάη-Αργεντινή 4-2, κατέγραψαν οι ιστορικοί της εποχής, για δύο ομάδες που έχουν αφήσει το δικό τους στίγμα στο Παγκόσμιο Κύπελλο, έχοντας κατακτήσει από δύο τρόπαια η κάθε χώρα.
Η θερμοκρασία είναι στα ύψη και τώρα παρά το γεγονός ότι έχουμε μπει στον Οκτώβριο. Διότι μπορεί το αποψινό (για την ακρίβεια ξημερώματα για μας, στις 02.00 το πρωί) ραντεβού των δύο ιστορικών εθνικών ομάδων, να μην έχει ως τρόπαιο το περίφημο αγαλματίδιο που παίρνει ο εκάστοτε νικητής του Μουντιάλ, αλλά διακυβεύεται μια θέση σε αυτή τη μεγάλη διοργάνωση!
Χωράει μόνο ένας
Μετά από 79 χρόνια, στο ίδιο «αιώνιο» γήπεδο (όπως είναι και η ονομασία του) οι δύο αντίπαλοι θα διεκδικήσουν ότι πιο πολύτιμο στην παρούσα φάση την πρόκρισή τους σε μια ακόμα τελική φάση της κορυφαίας διοργάνωσης.
Λογικά (με τον Ισημερινό να παίζει με την αδιάφορη βαθμολογικά Χιλή) δεν υπάρχει θέση και για τους δύο. Όποιος νικήσει, προκρίνεται απ’ ευθείας χωρίς να χρειαστεί να μπει στην ψυχοφθόρο διαδικασία των μπαράζ, ενώ για τους φιλοξενούμενους Αργεντίνους, «χρυσή» μπορεί να αποδειχθεί και η ισοπαλία, αφού τους κατατάσσει αυτόματα στην 4η (απ’ ευθείας πρόκριση) ή το χειρότερο στην 5η (μπαράζ με την 4η ομάδα της ζώνης της Βόρειας και Κεντρικής Αμερικής) θέση του ομίλου.
Χωρίς να θέλουμε να υποτιμήσουμε την ευρωπαϊκή ή οποιαδήποτε άλλη προκριματική ζώνη του Μουντιάλ, το πάθος και η ατμόσφαιρα που επικρατεί σε αυτή την ζώνη της Λατινικής Αμερικής δεν υπάρχει πουθενά.
Η εικόνα του Ντιέγκο Μαραντόνα (στις 30 του μήνα κλείνει τα 49 του χρόνια) να βουτάει στο λασπωμένο τερέν του «Μονουμεντάλ» μετά το γκολ του Παλέρμο στο 94’ επί του Περού (σε ένα συγκλονιστικό τοπίο, με τρομερή καταιγίδα όπου δεν φαινόταν σχεδόν τίποτε), μένει για χρόνια στη μνήμη, δεδομένου ότι ίσως έτσι δεν είχε πανηγυρίσει ούτε τον παγκόσμιο τίτλο που πήρε σχεδόν μόνος του το 1986 στο Μεξικό!
Στο ίδιο λεπτό (94’), στο Κίτο, ένας άλλος μεγάλος Ντιέγκο (εν ενεργεία ακόμα), ο Ντιέγκο Φορλάν, απέδειξε γιατί έχει τέτοιο ειδικό βάρος ως παίκτης και ανέλαβε να εκτελέσει το πέναλτι της Ουρουγουάης που της έδωσε τη νίκη (2-1) επί του Ισημερινού, σε ένα γήπεδο που κόχλαζε και αποδοκίμαζε τον άσο της Ατλέτικο Μαδρίτης.
Πηγή:www.sport24.gr
.
