Και τώρα που το μυαλό έχει καθαρίσει και οι τόνοι έχουν πέσει μετά την απογοήτευση απ’ την ήττα μπορούμε να δούμε με μεγαλύτερη προσοχή το παιχνίδι του Ιπποκράτη Kos Hotel κόντρα στην Τερψιθέα Γλυφάδας αλλά γενικά την πορεία της ομάδας και την ψυχολογία της όλη την εβδομάδα.
Παίζοντας με την «πλάτη στον τοίχο» αφού έπρεπε να πάρει αποτέλεσμα και έχοντας τις αθλήτριες που σκοράρουν στα προηγούμενα ματς σε κακή μέρα η ομάδα μας δεν κατάφερε παρόλο που ξεκίνησε καλά να επιβάλλει τον ρυθμό της. Μάλιστα υπήρχαν στιγμές που οι μισές αθλήτριες έδιναν την ψυχή τους στο παρκέ και κάποιες άλλες (δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ονόματα) πήραν το ματς σαν ένα απλό παιχνίδι και όχι σαν ένα ματς ζωής και θανάτου. Και αν πέσει τι θα έγινε έλεγα την προηγούμενη εβδομάδα και κάποιοι βιάστηκαν να με πουν ρομαντικό. Και το λέω και τώρα που τα πράγματα φαντάζουν πιο δύσκολα για την υπόθεση παραμονή.
Μια ομάδα που δημιουργήθηκε στο παραπέντε, ένα τεχνικό τιμ που βιαστικά λόγω του χρόνου έκανε τις επιλογές του, μια μεταγραφή ακόμα που χρειαζόταν και δεν έγινε ποτέ και πολλά άλλα μικρά πράγματα οδήγησαν σαν αυτό το αποτέλεσμα. Μέσα σε όλα αυτά όμως φάνηκε σε πολλά παιχνίδια και η ψυχή των αθλητριών που παρόλο που ήταν 7-8 που σήκωσαν όλο το βάρος, πάλεψαν στα ίσια και πολλές φορές ηττήθηκαν στις λεπτομέρειες.
Τόσα χρόνια αυτή η ομάδα μας έκανε περήφανους, μας έκανε να περιμένουμε κάθε Κυριακή να την δούμε, να κλαίμε μαζί της από χαρά ή από λύπη. Σήμερα σε αυτό το τρίποντο της Θάλειας στο τέλος οι μισοί θα θέλαμε να βοηθήσουμε για να μπει η μπάλα στο καλάθι και να ηρεμήσουμε.
Οι μεγάλες ομάδες όμως δημιουργούνται και δένονται και μέσα απ’ τις αποτυχίες. Ο πυρήνας του Ιπποκράτη όλα αυτά τα χρόνια, έβρισκε πάντα τον τρόπο να κρατάει την ομάδα ενωμένη και να καταφέρνει να δίνει και στις υπόλοιπες το κίνητρο να παίζουν σα να μην υπάρχει αύριο.
Έχοντας ζήσει τόσα χρόνια από κοντά, προπονήσεις, αγώνες, εντός και εκτός έδρας και τόσες αθλήτριες μπορώ μόνο να νιώθω περήφανος και τυχερός γιατί αυτή η ομάδα έκανε πολλές φορές την καρδιά μας να «χτυπάει» δυνατά. Και θα παραμείνω «πιστός οπαδός» όπως και κόσμος που δεν καταλαβαίνει από ήττες και ήταν και πάλι εκεί και βοήθησε όσο μπορούσε απ’ την εξέδρα.
Η Τερψιθέα έβαλε «ταφόπλακα» στα όνειρα μας για παραμονή στην Α1 (αν και υπάρχουν ακόμα μαθηματικές ελπίδες) και σίγουρα της αξίζουν πολλά συγχαρητήρια αλλά η αυριανή μέρα πρέπει να βρει εμάς πιο πεισμωμένους και πιο δυνατούς, όπως καταφέρναμε τόσα χρόνια μετά από «σφαλιάρες».
Η μεγαλύτερη επιτυχία για ότι έχετε καταφέρει είναι ότι μαζί σας κλαίμε και στην χαρά μαζί σας και στην λύπη… Σας ευχαριστούμε…
