Ο Σπύρος Γιαννιώτης έγραψε τον επίλογο της αθλητικής του ιστορίας με τον τρόπο που αυτός ήθελε. Με ένα μετάλλιο. Αψήφησε θεούς και δαίμονες, μετά το Λονδίνο, όταν έχασε ο χάλκινο μετάλλιο, για να κάνει αυτό που, εν μέρει, του στέρησε κι η τύχη. Να βάλει στο στήθος του ένα ολυμπιακό μετάλλιο, το μοναδικό που του έλειπε.
Ο αργυρός ολυμπιονίκης του Ρίο επέστρεψε στην Ελλάδα το πρωί της Πέμπτης (18/8) με το μετάλλιο κρεμασμένο στο στήθος και έτυχε, φυσιολογικά, αποθεωτικής υποδοχής. Τόσο από τον κόσμο που ταξίδευε μαζί του, όσο και με αυτούς που έσπευσαν να βγάλουν μια φωτογραφία μαζί του, μόλις αντιλήφθηκαν την παρουσία του στο “Ελευθέριος Βενιζέλος”.
Με δάκρυα στα μάτια περιέγραψε τις στιγμές που πέρασε αυτή την τετραετία, αδυνατούσε να ελέγξει τα συναισθήματά του κάθε φορά που ανακαλούσε τις δυσκολίες και θυμόταν το ιδανικό φινάλε.
Οι πρώτες κουβέντες που είπε μόλις πάτησε το πόδι του στην Αθήνα αφορούσαν τη στιγμή που κατάλαβε το μέγεθος της επιτυχίας: “Κέρδισα το μετάλλιο, το πήρα στα χέρια μου στην απονομή, αλλά νομίζω σήμερα συνειδητοποίησα τι έκανα. Είναι κάτι μοναδικό. Ο κόσμος σήμερα, κι όλοι οι δημοσιογράφοι που ήρθαν να με υποδεχθούν, είναι κάτι μοναδικό, πρωτόγνωρο, κάτι που θα μείνει για πάντα μέσα μου. Γενικά δεν λέω πολλά, δεν μιλάω πολύ. Προσπαθώ πιο πολύ να κάνω πράγματα, παρά να λέω. Με την ομοσπονδία που ξεκίνησα να μπαίνω στην εθνική ομάδα με έχει βοηθήσει. Την ευχαριστώ πολύ γι αυτό. Έχει γίνει μεγάλη προσπάθεια γι αυτό και τους χρωστάω ένα “ευχαριστώ”.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσοι με βοήθησαν αυτά τα χρόνια. Θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα την οικογένειά μου, που με έβαλε στο κολύμπι, τον προπονητή μου, που πήγαμε μαζί από το Σίδνεϊ. Το μετάλλιο ήταν απωθημένο τόσο δικό μου όσο και του Νίκου (Γέμελου). Δεν ξεχνάω τη γυναίκα μου που με ανέχεται όλα αυτά τα χρόνια. Οι δυσκολίες είναι πολλές, αλλά στις επιτυχίες και τις αποτυχίες είναι αυτοί που με έχουν στηρίξει. Δεν έχω λόγια να το εκφράσω”.
Αυτό που δεν μπορούσε να μην αναφέρει βέβαια είναι ότι ο επίλογος της ιστορίας του ήταν ο δέον. Αυτός που ήθελε και γράφτηκε από τα δικά του χέρια, αυτά που έκαναν τη μία χεριά μετά την άλλη, με υπερπροσπάθεια, στα τελευταία μέτρα της κούρσας στο Ρίο: “Τις τελευταίες ημέρες ήμουν πολύ προβληματισμένος, όχι με την κατάστασή μου, αλλά λόγω άγχους. Τα μηνύματα που έλαβα και λαμβάνω εδώ και πολύ καιρό από τον κόσμο και φίλους είναι αυτά που με έκαναν να πιέσω τόσο πολύ τον εαυτό μου στα τελευταία μέτρα. Σε όλους αυτούς αφιερώνω αυτή την προσπάθεια. Είναι πολύς κόσμος, νομίζω σήμερα φαίνεται αυτό. Κλείνω όχι με τον καλύτερο τρόπο. Με τον πιο τέλειο τρόπο. Ίσως ούτε το τέλειο μπορεί να το περιγράψει. Κλείνω την καριέρα μου τόσο όμορφα και τόσο μοναδικά”.
“Επιμονή, υπομονή, πόνος”
Όταν του ζητήθηκε να βάλει τίτλους στην τετραετία που μεσολάβησε από το Λονδίνο μέχρι το Ρίο, είπε τρεις λέξεις. Του αρκούσαν: “Επιμονή, υπομονή, πόνος. Αυτά τα τρία. Αυτά τα λένε όλα”, είπε αρχικά και εξήγησε: “Ήταν τέσσερα δύσκολα χρόνια. Τώρα βέβαια λόγω αποτελέσματος φαίνονται εύκολα. Τελειώνοντας το 2012 πέρασε μια περίοδος που δεν ήξερα αν σωματικά ήθελα να συνεχίσω, γιατί ψυχικά ήθελα πολύ. Το σώμα μου με βοήθησε πολύ να φτάσω ως εδώ, αλλά το πιο σημαντικό ήταν το ψυχολογικό κομμάτι. Το κίνητρο αυτό έμενε καθημερινά μέσα μου και στις προπονήσεις και εκτός. Είχα βάλει έναν στόχο, ο οποίος είναι πολύ όμορφο να τον πετυχαίνεις”.
Για να φτάσει μέχρι το δεύτερο σκαλί του βάθρου χρειάστηκε να μείνει πιστός στο πλάνο που είχε καταστρώσει με τον προπονητή του, Νίκο Γέμελο, να μην παρεκκλίνει παρά το γεγονός ότι στην αρχή της κούρσας υπήρχε κολυμβητής που είχε ξεφύγει σημαντικά από το μεγάλο γκρουπ των κολυμβητών, στο οποίο βρισκόταν κι ο ίδιος:
“Με τον Νίκο (Γέμελο) κάναμε ένα πλάνο εδώ και τέσσερα χρόνια, δεν θα μας την χάλαγε κάτι. Είπα στον εαυτό μου πως ό,τι και να γίνει πρέπει να συνεχίσω την τακτική μου. Δεν έπρεπε να επηρεαστώ γιατί θα άλλαζε όλη η κούρση. Ήξερα ότι μετά τα 5.000 θα αρχίζαμε όλοι να ανεβάζουμε ρυθμό για να τον φτάσουμε. Αυτό ακριβώς ήθελα να κάνω. Τριακόσια μέτρα πριν το τέλος ήμασταν έξι – εφτά άτομα στη σειρά. Ήξερα ότι μπορεί να βγω ακόμη και όγδοος. Είπα πως θα κολυμπήσω κι ό,τι γίνει. Είχα στις πλάτες μου την ψυχολογία που κουβαλούσα. Είχα το απωθημένο μου. Το σώμα μου είχε εγκαταλείψει σε εκείνο το σημείο. Ήρθε το αποτέλεσμα που ήθελα, πραγματικά. Δεν έχει σημασία η τελευταία χεριά, αλλά το αποτέλεσμα. Ήταν ό,τι πιο ωραίο μπορούσε να συμβεί”.
Όταν ρωτήθηκε για την πρόταση της ΚΟΕ να μετονομαστεί το κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ σε “Σπύρος Γιαννιώτης” απάντησε πως “δεν θέλω να πω “ναι” ή “όχι” σε αυτό. Είναι πολύ όμορφο που υπήρχε αυτή η σκέψη. Όταν το διάβασα, χάρηκα και ανατρίχιασα”.
Για να συνεχίσει αναφερόμενος στο αν αισθάνεται ότι ξόρκισε τους δαίμονες του Λονδίνου με το αργυρό μετάλλιο που κατέκτησε στο Ρίο: “Ήμουν προετοιμασμένος για όλα, ακόμη κι αν δεν ερχόταν το μετάλλιο. Ένιωθα ολοκληρωμένος μέσα μου ως αθλητής, αλλά σίγουρα η διαφορά γίνεται με ένα μετάλλιο. Ήθελα να κάνω την προσπάθειά μου. Ό,τι κι αν γινόταν, ξέρω ότι φεύγω ως μαχητής”.
“Έχω δώσει εντολή στη γυναίκα μου να με δέσει”
Είναι σίγουρος όμως ότι δεν θα… ζητήσει να πάει στην προπόνηση σε ένα μήνα, μόλις καταλαγιάσει ο θόρυβος των Ολυμπιακών Αγώνων και ξεκουραστεί ψυχικά και σωματικά; “Έχω δώσει εντολή στη γυναίκα μου, να με δέσει”, παραδέχθηκε ο Σπύρος Γιαννιώτης, πριν μιλήσει για το πως τον αντιμετώπισαν οι αντίπαλοί του μετά το τέλος της κούρσας:
“Πριν δυο – τρεις βδομάδες, επικοινώνησε ο Τόμας Λουτζ, ο κατ’ εμέ καλύτερος αθλητής που έχει περάσει από το αγώνισμα. Μου είπε “σου εύχομαι ολόψυχα ένα μετάλλιο, γιατί το αξίζεις”. Μόλις τελείωσα την κούρσα, είδα το κινητό και μου είχε στείλει μήνυμα που μου έδινε συγχαρητήρια. Παρότι δεν είχαμε μεγάλη επαφή, ήξερε πόσο το ήθελα. Επίσης πολύ όμορφο ήταν το γεγονός πως μετά το τέλος της κούρσας, ήρθαν πολύ συναθλητές μου και μου είπαν ότι το άξιζα. Αυτά τα πράγματα μένουν”.
Όσο για την επόμενη μέρα; “Θα πάω για αργή στην Κέρκυρα, στην πατρίδα. Θέλω να ευχαριστηθώ και να συνειδητοποιήσω τι έκανα. Όταν περάσει ένα εύλογο διάστημα, με καθαρή σκέψη θα αποφασίσω τι θα κάνω. Θέλω πάντως σίγουρα να μείνω στον αθλητισμό”, δήλωσε χαρακτηριστικά.
Γέμελος: “Θα διαβάζω την ιστορία του Σπύρου στα παιδιά μου”
Από την πλευρά του, ο Νίκος Γέμελος ήταν πολύ πιο… ήρεμος, πιο ξεκούραστος ενδεχομένως και πιο έτοιμος να διαχειριστεί την έντονη συναισθηματική φόρτιση: “Σε μια ιδιαίτερα φορτισμένη κατάσταση, ήρθαμε στην Ελλάδα. Αυτή η στιγμή για μένα είναι η πιο ευτυχισμένη από τη μια μεριά, από την άλλη όμως νιώθω λίγο άβολα αφού ολοκληρώθηκε η συνεργασία μας με τον Σπύρο. Τώρα μπορεί να βγάλει το άχτι τόσων χρόνων. Ο Σπύρος είναι ο κορυφαίος αθλητής σε όλα τα αθλήματα. Του λέω ένα “μπράβο”. Προσωπικά δεν το περίμενα ένα άθλημα σαν το δικό μας να μαζέψει τόσο κόσμο στο αεροδρόμιο. Νιώθουμε πολύ ευτυχισμένοι που μας υποδέχθηκε ο κόσμος έτσι. Θέλω να ευχαριστήσω τις οικογένειές μας, τις γυναίκες μας, αλλά και την ομοσπονδία που μας στηρίζει. Η δουλειά που κάνει ο Σπύρος είναι δουλειά είκοσι ετών. Είναι τόσο μεγάλο το παραμύθι που έγραψε ο Σπύρος, που θα το διαβάζω στα παιδιά μου”, είπε αρχικά.
Αλήεια, έχει σκεφτεί πως θα είναι η επόμενη προετοιμασία, δίχως τον Σπύρο Γιαννιώτη στην ομάδα του; “Είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρεθεί κάποιος κολυμβητής στο επίπεδο του Σπύρου. Οι προπονητές έχουμε ένα καλό, μπορούμε να κάνουμε αυτή τη δουλειά μέχρι μεγάλη ηλικία. Γι αυτό όλη τη δόξα πρέπει να την παίρνει ο αθλητής. Ο αθλητής είναι αυτός που έχει ορισμένο χρόνο να το κάνει. Ο προπονητής θα βρει κι άλλους αθλητές να κάνει τη δουλειά. Θέλω να πιστεύω ότι θα βρω κάποιον σαν τον Σπύρο Γιαννιώτη”, τόνισε πριν προσθέσει πως “η μεγαλύτερη ευχαρίστησή μου είναι ότι ο Σπύρος σταματάει στο υψηλότερο επίπεδο. Πιστεύω ότι έχει να δώσει πάρα πολλά ακόμα. Μπορεί από λάθος, να τον πάρω τηλέφωνο”. Για να πεταχτεί σε εκείνο το σημείο ο Σπύρος Γιαννιώτης και να τον… προειδοποιήσει πως “θα αλλάξω αριθμό και δεν θα στο δώσω”.
Αραούζου: “Απολαμβάνω το ταξίδι με τον Σπύρο και τον Νίκο”
Η Κέλλυ Αραούζου, που τερμάτισε ενδέκατη στο ίδιο αγώνισμα στις γυναίκες, επεσήμανε πως “ο Σπύρος και ο Νίκος είναι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι απολαμβάνω το ταξίδι μαζί τους και τους χαίρομαι καθημερινά”.
Στο πάνελ ήταν επίσης ο γενικός γραμματέας της ΚΟΕ, Δημήτρης Σαρακατσάνης, ο οποίος με δάκρυα στα μάτια δήλωσε πως “αυτό ήταν το όνειρό μας, αυτό που έλειπε από τη συλλογή μας. Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που αυτό το έκανε ο Σπύρος. Το πρότυπο του αθλητή είναι ο Σπύρος. Είμαι αισιόδοξος πως αυτό το μετάλλιο δεν θα είναι το πρώτο. Ο Σπύρος έδειξε στον κόσμο πώς αυτό γίνεται πραγματικότητα. Κρατήστε το όνομα της Κέλλυς ως υποψήφιας για να κατακτήσει τα επόμενα μετάλλια για την κολύμβηση. Βοηθήσατε να γίνει αυτό που είχα στο μυαλό μου. Ελπίζω μόνο να μην χαθείς από τον χώρο”.
Ενώ ο τεχνικός σύμβουλος της ΚΟΕ, Χριστόδουλος Χούμας, παραδέχθηκε πως “είναι ανείπωτη η συγκίνηση και η χαρά που μας έχει δώσει ο Σπύρος. Έδωσε το έναυσμα το 2002 να ξεκινήσουν τα μετάλλια για την ελληνική κολύμβηση. Εύχομαι να είναι πάντα γερός και δηλώνω πως θα είμαστε πάντα μαζί του”, με τον ταμία της ομοσπονδίας, Ηλία Ξιάρχο, να καταλήγει:
“Θέλω να πω ένα μεγάλο “ευχαριστώ” προσωπικά στον Σπύρο. Μας έδωσε την ευκαιρία να ζούμε από κοντά την υπερπροσπάθεια που έκαναν. Σταθήκαμε στο πλευρό του όσο μπορούσαμε. Να βοηθήσει τα επόμενα παιδιά, για να αποτελέσει το πρότυπο”.
