Σαφώς και είναι δύσκολο να της δώσεις έναν μόνο τίτλο αφού η Χριστίνα Βραχάλη είναι πολυδιάστατη και ένα από τα πρόσωπα που έχει καταφέρει να μας απασχολήσει στον δικό μας -και όχι μόνο – χώρο για πολλούς λόγους.
Γυμνάστρια, παρουσιάστρια, καθηγήτρια , νέα youtuber και πρόσφατα μας εντυπωσίασε με την παρουσία της στο Just The 2 of Us στο πλευρό του Γιώργου Λιβάνη.
Προσωπικά έχω ξεχωρίσει τις συνεντεύξεις της και το πάθος της για ότι κάνει και είχα την τύχη να την γνωρίσω από κάποια τουρνουά του Neymar που είχαν γίνει παλιότερα. Πάμε να δούμε όμως πρώτα το βιογραφικό της Χριστίνας Βραχάλη πριν την γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από την συνέντευξη της στο giafkasports.gr.
Βιογραφικό
Στο χώρο της δημοσιογραφίας ξεκίνησα το 2002. Τα πρώτα μου βήματα τα έκανα στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, όπου εργάστηκα για δύο χρόνια. Το 2003 για τις ανάγκες ενός προγράμματος της Κρατικής τηλεόρασης, Olympic Trophy, πραγματοποίησα το γύρο της Μεσογείου με στόχο την προώθηση των Ολυμπιακών Αγώνων που θα λάμβαναν χώρα στην Αθήνα το 2004. Στην κορυφαία αθλητική διοργάνωση του πλανήτη εργάστηκα στο γραφείο τύπου στο Πανθεσσαλικό Στάδιο του Βόλου, όπου πραγματοποιήθηκαν οι αγώνες του ποδοσφαίρου. Από το 2004 μέχρι και το 2018 εργαζόμουν στο Αθλητικό Τμήμα του ραδιόφωνου (δημοσιογραφική παραγωγή, μεταδόσεις αγώνων, παρουσίαση εκπομπών, σύνταξη κι εκφώνηση αθλητικών δελτίων) και της τηλεόρασης του ΣΚΑΪ (παρουσίαση δελτίων και αθλητικών εκπομπών). Πλέον ανήκω στο δυναμικό του OPENTV! Tα τελευταία τέσσερα χρόνια φιλοξενεί τις σκέψεις μου το gazzetta.gr Παράλληλα έχω τη χαρά να μοιράζομαι τις εικόνες και τις εμπειρίες μου, με τους σπουδαστές του ΙΕΚ Όμηρος. Είμαι απόφοιτη του Τμήματος Επιστήμης και Φυσικής Αγωγής του Πανεπιστημίου της Αθήνας, με ειδικότητα στο ποδόσφαιρο. Μιλάω αγγλικά και γαλλικά. Στο χώρο της δημοσιογραφίας ξεκίνησα το 2002. Το 2003 για τις ανάγκες ενός προγράμματος της Κρατικής τηλεόρασης, Olympic Trophy, πραγματοποίησα το γύρο της Μεσογείου με στόχο την προώθηση των Ολυμπιακών Αγώνων που θα λάμβαναν χώρα στην Αθήνα το 2004. Στην κορυφαία αθλητική διοργάνωση του πλανήτη εργάστηκα στο γραφείο τύπου στο Πανθεσσαλικό Στάδιο του Βόλου, όπου πραγματοποιήθηκαν οι αγώνες του ποδοσφαίρου. Από το 2004 μέχρι και το 2018 εργαζόμουν στο Αθλητικό Τμήμα του ραδιόφωνου (δημοσιογραφική παραγωγή, μεταδόσεις αγώνων, παρουσίαση εκπομπών, σύνταξη κι εκφώνηση αθλητικών δελτίων) και της τηλεόρασης του ΣΚΑΪ (παρουσίαση δελτίων και αθλητικών εκπομπών). Πλέον ανήκω στο δυναμικό του OPENTV! Tα τελευταία τέσσερα χρόνια φιλοξενώ τις σκέψεις μου το gazzetta.gr Παράλληλα έχω τη χαρά να μοιράζομαι τις εικόνες και τις εμπειρίες μου, με τους σπουδαστές του ΙΕΚ Όμηρος. Είμαι απόφοιτη του Τμήματος Επιστήμης και Φυσικής Αγωγής του Πανεπιστημίου της Αθήνας, με ειδικότητα στο ποδόσφαιρο. Μιλάω αγγλικά και γαλλικά.
H συνέντευξη στο giafkasports.gr
Δεν θα μπορούσα να μην ξεκινήσω από την επιστροφή στην δράση. Μετά το διάστημα της καραντίνας είχαμε ξανά αγωνιστική δραστηριότητα. Πόσο σου έλειψε όλο αυτό;
«Η αλήθεια είναι πως χρειαζόμουν μια μικρή παύση. Βρήκα ευκαιρία και εκμεταλλεύτηκα στο έπακρο την περίοδο της καραντίνας. Ωστόσο, κάθε φόρα που αλλάζεις ρυθμούς χρειάζεσαι κι ένα χρονικό διάστημα προσαρμογής. Η επιστροφή στην αγωνιστική δράση, σήμανε και την επιστροφή στην κανονικότητά μου. Θέλω λίγο χρόνο να προσαρμοστώ. Όπως και οι αθλητές!».
Προφανώς και στον χώρο μας δεν μπορείς να επιλέξεις να κάνεις μόνο ένα πράγμα αλλά αν σου έλεγαν τι προτιμάς περισσότερο τι θα έλεγες;
«Η επιλογή του επαγγέλματός μου, δεν ήταν ακριβώς επιλογή. Ήταν μονόδρομος. Η ζωή μου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον αθλητισμό. Το επάγγελμά μου δεν θα μπορούσε να είναι μακριά από αυτό. Αυτό σπούδασα. Αυτό αγάπησα. Αυτό με γεμίζει συναισθήματα. Ο αθλητισμός. Αυτά τα συναισθήματα ήθελα να μεταδώσω μέσω της δουλειάς μου. Οπότε αυτό που προτιμώ είναι να κάνω γνωστές ανθρώπινες ιστορίες. Ιστορίες ανθρώπων που άλλαξαν τη ζωή τους. Που κόπιασαν και εντέλει ανταμείφθηκαν. Που θα μπορούσαν να παρακινήσουν έστω κι έναν άνθρωπο που περνά δύσκολα να τα καταφέρει. Και πιστέψτε με υπάρχουν πολλές τέτοιες ιστορίες και πολλοί σπουδαίοι άνθρωποι ανάμεσά μας. Οφείλουμε να τους δώσουμε βήμα».
Από το ξεκίνημα σου μέχρι και σήμερα υπήρχαν αρκετά αφιερώματα – συνεντεύξεις σε αθλητές – αθλήτριες με έναν δικό σου πιο ιδιαίτερο και ξεχωριστό τρόπο μακριά από τα τετριμμένα. Είναι κάτι που αρέσει και σε σένα τόσο πολύ όσο φαίνεται;
«Πολύ περισσότερο από όσο φαίνεται. Πιστεύω πως είμαστε οι «συναντήσεις» μας. Πιστεύω στις ανθρώπινες σχέσεις και νιώθω ευγνώμων, γιατί μέσα από κάποιες «συναντήσεις» έγινα καλύτερος άνθρωπος».
Αν είναι χρόνο πριν σου έλεγαν ότι η Χριστίνα Βραχάλη θα βρίσκεται στο Just the 2 of Us , θα τραγουδάει και θα χορεύει. Θα το πίστευες; Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
«Ακόμα και τώρα που το έκανα δεν το πιστεύω! Ήταν μία από τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής μου. Τόλμησα για πρώτη φορά να βγω από τη safe zone μου και να κάνω κάτι που ήξερα εξαρχής πως δεν είμαι καλή. Ανακάλυψα ένα κομμάτι του εαυτού μου, που όλα αυτά τα χρόνια, κυρίως λόγω του ανδροκρατούμενου χώρου στον οποίο εργάζομαι, ήταν πολύ μπλοκαρισμένο. Και εννοώ την θηλυκή μου πλευρά. Την έκφρασή μου. Την ελευθερία μου».
Ανάμεσα στα τραγούδια που είπες ήταν και ένα της αδερφής σου στο οποίο μάλιστα συγκινήθηκες αρκετά. Ποια είναι η σχέση με το τραγούδι και τι σου είπε για την συμμετοχή σου στο παιχνίδι;
«Μου θυμίζει μία πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Της δικής μου, αλλά κυρίως της Ελεάνας. Ήταν η περίοδος που ήταν στο νοσοκομείο. Η επιτυχία αυτού του τραγουδιού και ο τρόπος με τον οποίο επήλθε, ισορρόπησε την πολύ σκληρή τότε πραγματικότητα».
Αν σου έλεγαν όπως έγινε τώρα αυτή η πρόταση για αυτό το show να έπαιρνες μέρος στο Survivor. Θα το τολμούσες;
«Νομίζω πως όχι. Είμαι ένα παιδί που, όσο και αν σου φαίνεται περίεργο, φοβάμαι πολύ την έκθεση. Δεν τα πάω καλά με τα reality. Είναι πράγματα που θέλω να τα κρατάω για μένα, και στοιχεία του χαρακτήρα μου που δεν θέλω να τα γνωρίζει όλος ο κόσμος. Θα προτιμούσα να ζήσω αυτή την εμπειρία με τους φίλους μου, χωρίς κάμερες και ανταγωνισμό».
Υπάρχει μια στιγμή που έχεις ξεχωρίσει μέχρι τώρα στην δημοσιογραφική σου καριέρα;
«Στιγμή όχι. Στιγμές άπειρες. Κυρίως συνυφασμένες με το μπάσκετ. Σίγουρα δεν θα ξεχάσω ποτέ το νικητήριο καλάθι του Πρίντεζη στον τελικό της Κωνσταντινούπολης το 2012 κόντρα στην ΤΣΣΚΑ. Έκανα την περιγραφή του αγώνα για τον ΣΚΑΪ, και θυμάμαι τον εαυτό μου να μην μπορώ να ελέγξω το συναίσθημά μου. Μου είχε κλείσει η φωνή από τα ουρλιαχτά και τα κλάματα».
Μέσα από τις συνεντεύξεις σου έχεις γνωρίσει πολλές διαφορετικές προσωπικότητες. Σου έκανε κάποιος τρομερή εντύπωση σε αντίθεση με ότι μπορεί να πίστευες πριν;
«Η αλήθεια είναι πως όσο περνούσε από το χέρι μου, οι επιλογές των καλεσμένων ήταν δική μου προσωπική επιλογή. Οπότε σε γενικές γραμμές ήξερα σε ποιον απευθύνομαι. Το ευτυχές γεγονός είναι πως ορισμένοι άνθρωποι ξεπέρασαν τις προσδοκίες».
Αν και νομίζω ότι μετά από τόσα χρόνια ίσως τα πράγματα να είναι διαφορετικά υπήρξαν περιπτώσεις που να ένιωσες άβολα η να δέχθηκες σεξιστικά σχόλια μέσα στην δουλειά;
«Ναι, ιδιαίτερα στην αρχή της επαγγελματική μου πορείας, άκουσα πολλά. Ωστόσο έπρεπε να σπάσω το στερεότυπο της γυναίκας – γλάστρας, όπως ήθελαν να μας ονομάζουν πολλοί. Άβολα δεν ένιωσα γιατί ήξερα ποια είμαι και που βαδίζω. Ίσως θυμό να ένιωσα αρκετές φορές, όταν άκουγα πως είμαι γυναίκα και δεν μπορώ να ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο. Λες και η γνώση σε ένα αντικείμενο, έχει να κάνει με το φύλο».
Πως σκέφτεσαι τον εαυτό σου σε 5 χρόνια από τώρα; Θα ήθελες να κάνεις οικογένεια;
«Δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου ούτε μετά από 5 ώρες. Είμαι άνθρωπος που ζω το παρόν. Αγαπώ τη στιγμή. Ναι, θέλω να κάνω παιδιά, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς να το προβλέψεις. Η προτεραιότητά μου είναι να είμαι ευτυχισμένη. Με ότι αυτό συνεπάγεται. Θέλω να πω, πως δεν είναι προϋπόθεση για την ευτυχία μου η δημιουργία οικογένειας. Αλλά η συντροφικότητα, η αγάπη και η κατανόηση».
Κλείνοντας θέλω να στείλεις το δικό σου μήνυμα στον κόσμο που ταλαιπωρήθηκε αρκετά λόγω της πανδημίας και οικονομικά και ψυχολογικά.
Θα χρησιμοποιήσω έναν στίχο της Ελεάνας, από το τραγούδι που εκπροσώπησε την Ελλάδα στη Γιουροβίζιον το 2011. «Το κεφάλι ψηλά και τα χέρια ανοιχτά…»
