Αυτό ρε παιδιά, αυτό! Δεν σας ζητούσαμε άλλο. Να
παίξετε με το μαχαίρι στο στόμα, με γυαλισμένο μάτι, με την καρδιά και την ψυχή
σας, με το πάθος να ξεχειλίζει! Αυτό ακριβώς θέλαμε, ούτε ψίχουλο
παραπάνω! Κι ας χάνατε!
Έπρεπε να μαλώσουν οι παίχτες για να δούμε αυτό το
πάθος; Έπρεπε να μείνουμε με παίχτη λιγότερο για να δώσουν όλοι την ψυχή τους;
Έπρεπε να βρεθούμε με την πλάτη στον τοίχο για να τσιτώσουμε σαν ομάδα;
Επιτέλους λοιπόν η Εθνική μας πλημμύρισε το Νατάλ με το πάθος της. Οι δικοί
μας ήταν οι καμικάζι, αυτοί δίδαξαν πώς είναι να βγάζεις την ψυχή σου στο
χορτάρι!
Λες κι ήταν άλλη ομάδα μετά την αποβολή του Κώστα
Κατσουράνη. Κι αυτή ήταν που λειτούργησε ευεργετικά, αφού ατσάλωσε τους παίχτες, τους
έσπρωξε όλους να υπερβάλουν εαυτό, να ματώσουν στο χορτάρι για 52 λεπτά!
Κι ήταν άθλος αυτό το 0-0 με την Ιαπωνία, έτσι όπως εξελίχτηκε το παιχνίδι.
Μαγκιά τους!
Κι αυτό το αποτέλεσμα –ο πρώτος πόντος της Ελλάδας στο μουντιάλ- μας κρατάει
ακόμα ζωντανούς, μας δίνει την ευκαιρία να ελπίζουμε ως και το τελευταίο
παιχνίδι, αυτό με την Ακτή Ελεφαντοστού. Η ακτή της ελπίδας για την Ελλάδα!
Άρα, ισοπαλία σαν νίκη ή περίπου έτσι, αφού όλα έμειναν ακόμα ανοιχτά.
Και με τέτοιο πάθος, γιατί να παραδοθούμε στον Τουρέ και τον Ντρογκμπά;
Με βάση την εμπειρία του, ο Κατσουράνης ΟΦΕΙΛΕ να
προστατεύσει τον εαυτό του ΚΑΙ την ομάδα. Δυο κάρτες μέσα σε λίγα λεπτά, είναι
ανεπίτρεπτο, απαράδεκτο.
Γιατί έτσι όπως ήταν η Ιαπωνία, η Ελλάδα με έντεκα παίχτες θα μπορούσε να πάρει
κάτι παραπάνω, δηλαδή τη νίκη!
Έστω κι έτσι είμαστε ακόμα μέσα στο κόλπο, τη στιγμή που ήδη ετοιμάζουν
βαλίτσες επιστροφής η Ισπανία και η Αγγλία. Τρομερό!
Χωρίς καμιά αμφιβολία, όλοι πάλεψαν κι έδωσαν ότι είχαν και δεν είχαν, με
τον Κονέ για παράδειγμα να μην μπορεί να
περπατήσει όταν βγήκε. Αλλά αυτή η ψυχάρα ο Καραγκούνηςέδειξε γιατί μπορεί να παίζει
ως τα… 40 του αν γουστάρει. Ας τον δουν κι οι υπόλοιποι!
Η άμυνα ήταν για σεμινάριο και γι’ αυτό βλαστημάμε την αμυντική λειτουργία
–και τη νοοτροπία- στην πρεμιέρα με την Κολομβία.
Τα αφήνουμε πίσω όμως εφόσον υπάρχει ο τελικός με την Ακτή
Ελεφαντοστού, εκεί που θα κριθούν τα πάντα.
Το ξαναλέμε, άγρια χαράματα. Αυτό που έγινε με την Ιαπωνία ήταν μαγκιά μας. Κι
οι Χόντα και… Καβασάκι έμειναν στα πιτς εξαιτίας του ελληνικού πάθους.
Αυτό ζητούσαμε, αυτό ζητάμε και στο τελευταίο παιχνίδι. Ό,τι κι αν γίνει στο
τέλος…
Ο… Πάσσαρης και ο Σουάρες! Ομοιότητες και
διαφορές δυο φονιάδων!
Τελικά σ’ αυτό τον κόσμο όλοι κυνηγάνε με λύσσα
τους φονιάδες, δίνουν γη και ύδωρ γι’ αυτούς!
Άλλους
τους επικηρύσσουν με μεγάλα ποσά για να τους χώσουν ισόβια –συνέβη με αρκετούς-
γι’ άλλους πάλι δίνουν μια περιουσία ώστε χάρη σ’ αυτούς να ξελασπώσουν!
Άλλο όμως… Πάσσαρης κι άλλο Λούις
Σουάρες, αν και οι δύο στοιχίζουν πολλά! Η διαφορά των
δυο φονιάδων; Ο ένας είναι χωμένος ισόβια για τους φόνους του, στον άλλο
στρώνουν χαλιά με σπαρταριστό χρήμα για να… σκοτώνει άμυνες και ομάδες!
Αμ αυτό δεν έκανε με την Αγγλία, τη χώρα στην
οποία βγάζει το… παντεσπάνι του;
Τη
σκότωσε με δύο υπέροχα γκολ, της έδειξε τι σημαίνει πάθος τρελό, τι σημαίνει
φονικό ένστικτο!
Όχι ότι δεν το ήξεραν. Πριν τρία χρόνια η
Λίβερπουλ έσκασε 27 εκατομμύρια ευρώ για να πάρει τον «κανίβαλο» από τον Άγιαξ,
κι ας έλεγαν όλοι ότι είναι προβληματικός και… δαγκώνει!
Ναι,
έχει δαγκώσει αντιπάλους –όπως αυτόν τον δύστυχο Μπακάλ της Αϊντχόφεν- αλλά το
ίδιο σπάνιες είναι και οι ποδοσφαιρικές του δάγκες: δαγκώνει και σκοτώνει!
Παιχτάρα
σπάνια ο… σαλταρισμένος, που
γεννήθηκε πριν 27 χρόνια στο Σάλτο της Ουρουγουάης. Και το σάλτο του στα
ευρωπαϊκά γήπεδα τον καθιέρωσε ως έναν απίθανο κυνηγό με σπάνιο ένστικτο σκοραρίσματος.
Το απέδειξε και χτες με την Αγγλία, έδειξε γιατί οι ομάδες δίνουν τόσα λεφτά για τους φονιάδες!
Η πατρίδα δεν πληρώνει αλλά καμαρώνει γι’ αυτόν
και τον έχει εθνικό ήρωα. Αυτός έβγαλε τον κόσμο στους δρόμους, σε όλα τα μήκη
και τα πλάτη της Ουρουγουάης.
Στο πρώτο γκολ έπιασε την κεφαλιά με ανάποδα
βήματα κι άφησε κάγκελο τον Χαρτ. Στο δεύτερο, τον εκτέλεσε με μίσος και χάρισε μια τεράστια
νίκη στην Ουρουγουάη, τιμωρώντας τους αφελείς Άγγλους και στέλνοντάς τους για
κρύο τσάι.
Κι αν
οι τερματοφύλακες –όπως ο Μεξικάνος Οτσόα– χαρίζουν βαθμοϋς, οι μεγάλοι κυνηγοί παίρνουν και το…
κοφίνι!
Respect στον «κανίβαλο», απόλαυση οφθαλμών…
