Φέτος έχω την ευκαιρία να παρακαλουθώ αρκετά παιχνίδια του εφηβικού πρωταθλήματος.Ένα πρωτάθλημα πολύ δυνατό αφού υπάρχουν καλές ομάδες και τα παιδιά σκοράρουν πολύ,οπότε βλέπουμε και θέαμα.Αλλά δυστυχώς βλέπω και κάποια άλλα πράγματα που είναι πιο λυπηρά και μόνο τα παιδιά δεν φταίνει γι’αυτά…
Αρκετοί είναι αυτοί που σκέφτονται μόνο πως μπορεί να πάρει η ομάδα τους το πρωτάθλημα και δεν ασχολούνται με την διαπαιδαγώγηση των παιδιών,τουλάχιστον στο ποσοστό που αναλογεί στον κάθε προπονητή αλλά και στους υπόλοιπους παράγοντες των ομάδων.
Τα παιδιά απ’την αρχή του κάθε αγώνα έχουν μάθει να διαμαρτύρονται στον διαιτητή και πολλές φορές (έχει γίνει σε πολλά ματς) ξεφεύγουν απ’τα όρια βρίζωντας τον.Οι διαιτητές που αγωνίζονται κυρίως στο εφηβικό είναι της σχολής διαιτησίας και ακόμα μαθαίνουν (όλοι παραδέχονται ότι έχουν βελτιωθεί).Σε κάθε σφύριγμα μερικά παιδιά (είναι 3-4 που το παρακάνουν) διαμαρτύρονται και αντι να ακούσουν απ’τον πάγκο και την εξέδρα (που βρίσκονται οι παράγοντες) να σταματήσουν,αντίθετα διαμαρτύρονται και εκείνοι μαζί τους.
Θα μου πεις και να ακούσουν τους προπονητές τι θα μάθουν,αφού στην Ελλάδα όλοι διαμαρτυρόμαστε,αλλά δεν είναι έτσι.Κάποια παιδιά θα μάθουν να συμπεριφέρονται και αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Και οι ομάδες ας το δουν και λίγο διαφορετικά το πρωτάθλημα των υποδομών,δεν είναι μόνο η νίκη στο παιχνίδι.Και δεν θα γίνουν όλοι ποδοσφαιριστές..Ας τους μάθουμε τουλάχιστον να γίνουν σωστοί φίλαθλοι…
Υ.Γ: Προς αποφυγή παρεξηγήσεων,το άρθρο ήθελα καιρό να το γράψω και δεν έχει καμία σχέση ούτε με αυτά που έγιναν στο Πυλί αλλά ούτε και με αυτά που έγιναν στην Κέφαλο.
