Έχουμε ολοκληρώσει την 17η στροφή της Α’ κατηγορίας και έχουμε ακόμη δρόμο μπροστά μας για να δούμε αν οι ομάδες μας καταφέρουν να πετύχουν τους στόχους ειδικά απ’ την στιγμή που οι περισσότεροι είναι απ’ το ίδιο νησί οι δημόσιες σχέσεις στον δεύτερο γύρο θα λειτουργήσουν καλύτερα και απ’ τον πρέσβη οποιασδήποτε χώρας. Είτε γιατί υπάρχουν χρωστούμενα προηγούμενης χρονιάς (μην αναφερθούμε στις ομάδες που γίνονται Μπαρτσελόνα στον δεύτερο γύρο), είτε γιατί του χρόνου μια ομάδα που είναι εκτός στόχου φέτος μπορεί να πάει για πρωτάθλημα και θέλει να δημιουργήσει υποχρέωση σε μια ομάδα να έχει πιο σίγουρους βαθμούς για την επόμενη χρονιά, είτε γιατί τα ταξίδια σε Κω και Λέρο κοστίζουν όπως και να το κάνεις.
Αρχικά να τονίσω (το έχω ξαναγράψει) ότι προτιμώ χίλιες φορές οι ομάδες που έχουν παράπονα απ’ την διαιτησία να βγάζουν ανακοίνωση (όπως κάνουν τίμια και αντρίκια οι ομάδες όλου του κόσμου) και όχι να «χρησιμοποιούν» όλους εμάς να γράψουμε για τα παράπονα για την διαιτησία είτε να γράφουμε άρθρα ολόκληρα για το αν αδίκησαν την ομάδα. Ευτυχώς οι δικές μας ομάδες που συχνά πυκνά το βλέπουν και την λεπίδα και το βαμβάκι μπροστά στα μάτια τους έχουν κρατήσει χαμηλούς τόνους όλο αυτό το διάστημα και ενώ έχουν αμέτρητες αφορμές να ασχοληθούν με αυτό το κομμάτι.
Επειδή βρισκόμαστε όπως σε ένα κρίσιμο σημείο του πρωταθλήματος και επειδή πολλές φορές και οι παράγοντες επηρεάζονται από πράγματα που διαβάζουν είναι καλό να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα και να θυμηθούμε μερικές φάσεις των τελευταίων δεκαπέντε ημερών στο νησί της Κω που όπως λένε οι ομάδες που ταξιδεύουν εδώ πάντα τις σφάζουν (αυτό δηλαδή που λέμε και εμείς πολλές φορές και αυτό που έλεγαν στο Δωδεκανησιακό ποδόσφαιρο και πριν 50 χρόνια, τότε που δεν υπήρχαν ούτε κάμερες, ούτε live streaming, ούτε τόσοι δημοσιογράφοι στα γήπεδα).
Μου κάνει εντύπωση γιατί απ’ την στιγμή που τις ομάδες μας τις σφυρίζουν τόσο καλά εντός γιατί βρίσκονται σε αυτές τις θέσεις; Πως γίνεται να παλεύουν για να σωθούν; Πως γίνεται η Καρδάμαινα να έχει μόλις δύο βαθμούς στην έδρα της αφού παίρνει σφυρίγματα;
Πως γίνεται η Α.Ε Κως να παλεύει για να σωθεί να έχει αδικηθεί αρκετές φορές και εντός έδρας και να περιμένει να δει τις ορέξεις του κάθε διαιτητή απ’ την στιγμή που είναι μια ομάδα ιστορική και με τον «τσαμπουκά» θα μπορούσε να έπαιρνε κάθε ματς; Πάνε αυτά τα χρόνια στο νησί.
Πως γίνεται αφού ομάδα που παλεύει για τον τίτλο να της δίνεται εις βάρος την πέναλτι εφεύρεση στο 80’ και το σκορ να γίνεται 3-3; Κανονικά δεν θα έπρεπε να το κάνουν αβαβά;
Δεν θα μπω σε αυτήν την διαδικασία εμείς εδώ, εσείς εκεί γιατί ποτέ δεν μου άρεσε είτε γιατί πάντα ήθελα να τα βλέπω τα πράγματα πιο ρομαντικά και ας μην είναι. Όμως μετά από τόσα χρόνια στον χώρο δεν μπορώ να μην βλέπω τα κακώς κείμενα, και να ασχολούμαστε το 2020 με τέτοιες μικρότητες.
Για τους διαιτητές τα έχω ξαναπεί. Για όλους. Οι πονηροί και οι «έξυπνοι» είναι λίγοι για να ξέρουν να βοηθήσουν μια ομάδα. Και εδώ και στην Ρόδο. Η πλειοψηφία είναι είτε ανίκανοι, είτε κάνουν λάθη λόγω βλακείας είτε καμιά φορά αυτό που λέμε και μεταξύ μας αυτό μπορούν αυτό κάνουν. Και βλέπω και σε κάτι ματς μερικές φορές επόπτες που είναι 100+ κιλά. Νομίζω το είχε σχολιάσει και ο Μιχάλης ο Συμιακός στην Ρόδο και είναι ένα θέμα σημαντικό. Δεν γίνεται ομάδες που παλεύουν που ξοδεύουν κόπο, χρόνο και χρήμα να είναι στις ορέξεις κάποιων ανθρώπων που δεν έχουν διάθεση να προσπαθήσουν για κάτι περισσότερο.
Τις τελευταίες 15 ημέρες η Α.Ε Κως με την Κάρπαθο πέτυχε γκολ και ακυρώθηκε ως οφσάιντ (οριακό αλλά αφού παίρνει σφυρίγματα η Α.Ε Κως γιατί δεν μέτρησε;) , η Δόξα Καρδάμαινας είδε δύο φορές να τις αρνούνται καθαρό πέναλτι για παράβαση μέσα στην περιοχή με Φοίβο και Α.Ε.Ρ.Α (φάσεις στις οποίες δόθηκε φάουλ τελικά) ενώ ο Α.Ο Πυλίου είδε την χρονιά του να χάνεται για ένα πέναλτι φάντασμα στο 80’.
Αφού βλέπω σιγά σιγά να φτάνουμε όλο και περισσότεροι σε αυτό το μότο ότι όπου πάμε μας σφάζουν (γιατί και δικοί μας το κάνουν μερικές φορές) γιατί δεν μπαίνουμε στην διαδικασία σιγά σιγά και με την βοήθεια της Ένωσης να μην συναντιόμαστε;
Να μην κάνουν ταξίδια οι ομάδες της Ρόδου και εμείς να γίνουμε όλοι μια κατηγορία. Έτσι και αλλιώς μόνο αν πας για πρωτάθλημα και έχεις χρήματα να ξοδέψεις αξίζει να παίξεις και να φύγεις. Αλλιώς οι περισσότερες ομάδες μας όλα αυτά τα χρόνια ξοδεύουν ένα σκασμό λεφτά, παλεύουν να σωθούν, αντέχουν μια ή δύο ή τρεις χρονιές και δεν μαζεύουν και κόσμο αφού παίζουν κάτι ώρες ακατάλληλες και στο τέλος ματώνουν και οικονομικά και ψυχολογικά.
Το θέμα μας αυτό θα το συζητήσουμε ξανά κάποια άλλη στιγμή, δεν είναι της παρούσης όμως πρέπει να το δούμε σοβαρά.
Ψυχραιμία, ηρεμία και προσοχή μέχρι το φινάλε σε όλους μας.
Υ.Γ.1: Πως γίνεται προπονητής να ωρύεται σε όλο το ματς και να μην παίρνει κόκκινη κάρτα; Τι έχει άσυλο;
Υ.Γ.2: Τεράστιο διπλό για τα Μαριτσά, απ’ αυτά που δίνουν τίτλο ειδικά τώρα που έχει αφήσει πίσω της ένα δύσκολο πρόγραμμα.
Υ.Γ.3: Βλέπω ομάδες που το καλοκαίρι έλεγαν για τα λάθη του παρελθόντος και ότι φέτος πρέπει να στηρίξουν τα δικά τους παιδιά να ξοδεύουν και πάλι ένα σκασμό λεφτά με την ευχή τα φαβορί να το χάσουν μόνοι τους.
