Ξεκίνησα να γράφω κείμενα αποτυπώνοντας τα συναισθήματά μου σε ένα χαρτί είτε αυτά ήταν καλά είτε όχι . Όταν τα διάβαζα και τα ξαναδιάβαζα ο ενθουσιασμό ή η θλίψη περνούσε μαγικά κι αυτό γιατί; Γιατί πολύ απλά τα συνήθιζα. Δεν μένει παρά να κάνω και τώρα το ίδιο.
Αγαπημένο μου ημερολόγιο…
Κυριακή, 1 Ιουνίου 2014
Σήμερα έφυγε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο χωρίς να με χαιρετίσει, δεν του κρατάω κακία όμως. Θα ήθελα να μου έλεγε ένα χαμογελαστό «γεια σου ανιψιά» όπως συνήθιζε αλλά για να βιαζόταν τόσο θα είχε σοβαρή δουλειά! Οι συζητήσεις μας, η μαγειρίτσα σου, τα χαμόγελα, τα χουβαρντιλίκια σου, ο χαρακτηριστικός ήχος από τις παντόφλες της δουλειάς κάθε μεσημέρι στις σκάλες, τα πειράγματά σου… αυτά, τώρα ποιος; Μου επιβεβαίωσες ότι κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και αναντικατάστατος. Δε θα μπορέσω να σε χαιρετίσω από κοντά γιατί η ζωή είναι ζωή και πρέπει να συνεχιστεί, θα σε θυμάμαι όπως σε άφησα. Άλλοι εκφράζονται μέσα από τραγούδια άλλοι γράφοντας σε τοίχους εγώ μπόρεσα να κάνω μόνο αυτό για εσένα. Να μας προσέχεις από εκεί, καλό παράδεισο και καλή αντάμωση.
«Στην μνήμη σου»
