Όλα αυτά τα χρόνια το Κωακό ποδόσφαιρο είχε την τύχη να έχει ποδοσφαιριστές που είτε κατάφεραν να κάνουν το παραπάνω βήμα είτε έγιναν επαγγελματίες και για διάφορους λόγους δεν κατάφεραν να μείνουν σε υψηλό επίπεδο είτε άλλους που οι συγκυρίες δεν τους επέτρεψαν να αγωνίζονται ακόμα σε επαγγελματικές κατηγορίας. Και αν για κάποιους από αυτούς την ιστορία την έχω ζήσει από κοντά, είτε κάνοντας αυτήν την δουλειά είτε όχι αφού με κάποιους είμαστε και στην ίδια ηλικία δεν ισχύει το ίδιο για τον Αντώνη Τριμμάτη.
Τον γεννημένο στις 26 Απριλίου του 1999 σέντερ φορ του Ατρομήτου τον γνωρίζω απ’ τα “τσικό” της Football Land όπου μονίμως με μια μπάλα στα πόδια, περνούσε συμπαίκτες και αντιπάλους 2-3 φορές πριν σκοράρει και πανηγυρίσει με αυτό το δυνατό σπριντ μετά το γκολ, κάτι που έχει κρατήσει μέχρι και σήμερα σαν σήμα κατατεθέν. Στα μικρά τμήματα των ακαδημιών ήταν ο πρώτος σκόρερ για αρκετά χρόνια κάτι που του έδωσε και το δικαίωμα να κληθεί στην μικτή Δωδεκανήσου και να είναι μέλος της μέχρι και την ημέρα που έφυγε για τον Ατρόμητο.
Πάντα από κοντά στον σύλλογο αφού ο πατέρας του Δαυίδ, είτε ήταν παράγοντας, είτε φροντιστής της πρώτης ομάδας είτε και πολλές φορές σαν προπονητής τερματοφυλάκων στο εφηβικό έζησε όλες τις έντονες στιγμές του συλλόγου και όταν μάλιστα ο Α.Ο Δικαίου πανηγύριζε τον τίτλο στην Α’ κατηγορία την σεζόν 2011-2012 ο ίδιος έχοντας πάρει απ’ το χέρι το εφηβικό τμήμα της ομάδας κατακτούσε το πρωτάθλημα με τους “κυανόλευκους” στο βόρειο συγκρότημα. Έζησε έντονα την χρονιά της Δ’ Εθνικής σαν ποδοσφαιριστής του εφηβικού ακόμα και την επόμενη χρονιά μετά τον υποβιβασμό, το 2013-2014, δηλαδή όταν ήταν και ο ίδιος 14 ετών, πέρασε ένα καλοκαίρι στο γήπεδο αφού ο Στάθης Γκουντελίτσας που είχε αναλάβει την ομάδα, θέλοντας να δώσει βάρος στους μικρούς έκανε ουσιαστικά ατομικές προπονήσεις με αρκετούς ποδοσφαιριστές πριν ξεκινήσει επίσημα η προετοιμασία της πρώτης ομάδας. Μάλιστα η μοίρα τα έφερε έτσι και ο Α.Ο Δικαίου εκείνη την χρονιά παρόλο που ξεκίνησε με ρόστερ που έβγαλε θα έμενε κατηγορία υπήρχαν αρκετές αποχωρήσεις τις τελευταίες ημέρες και ο Γκουντελίτσας που πίστευε στους μικρούς του έδωσε “το βάπτισμα του πυρός”.
Την επόμενη χρονιά ο Δίκαιος αλλάζει προπονητή και στόχους. Ο Γιάννης Μανούσογλου φέρνει αρκετούς “μπαρουτοκαπνισμένους” για την κατηγορία, η ομάδα τερματίζει 3η, ο Τριμμάτης βλέπει σχεδόν όλους δίπλα του να αλλάζει αλλά αυτός παραμένει στην καρδιά της επιθετικής γραμμής. Αντιμετωπίζει πιο δυνατά κορμιά, με την βοήθεια των συμπαικτών του, δεν μασάει. Πατάει καλά, σκοράρει και δείχνει ότι άνετα στέκεται στην πρώτη ομάδα. Φυσικά οι εμφανίσεις με την μικτή συνεχίζονται και εκεί σκοράρει συνεχώς. Τον Απρίλιο του 2015 η μικτή Αιγαίου – Κρήτης αντιμετωπίζει στον τελικό την Μακεδονία στο γήπεδο των Ζωσιμάδων, επικρατεί με 1-0 με δημιουργία του Τριμμάτη και τελείωμα του Χριστόφορου Γανωτάκη που έπαιζε στην ομάδα της Ρόδου και κατακτά το Πανελλήνιο πρωτάθλημα προεπιλογής Εθνικών ομάδων. ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ!!
Ο δρόμος για άλλες πολιτείες ήταν πλέον ορθάνοιχτος και ο Τριμμάτης το ίδιο καλοκαίρι γίνεται κάτοικος Περιστερίου. Με το καλημέρα όπως συνηθίζει δείχνει την αξία του, νιώθει καλά σκοράρει και καλείται μάλιστα αρκετές φορές στην Εθνική παίδων. Όσο μεγαλώνει στο Περιστέρι και με τους γονείς του πάντα μακριά αλλά και πάντα κοντά, γίνεται ακόμα πιο συνειδητοποιημένος σαν άνθρωπος. Ακούει, δουλεύει, σκοράρει και περιμένει…
Στην Κ-19 της SuperLeague κάνει “παπάδες” αφού σε 29 συμμετοχές πετυχαίνει 24 γκολ και ο Ατρόμητος αφού είναι βέβαιος πια ότι στα χέρια του έχει έναν ακόμη εξελίξιμο Έλληνα ποδοσφαιριστή, το καλοκαίρι του 2019 τον κάνει επαγγελματία μέχρι και το 2023. Τον περασμένο Γενάρη για να πάρει και ματς στα πόδια του δίνεται δανεικός στον Εθνικό, όπου με το καλημέρα φαίνεται να δένει με τον σύλλογο σκοράροντας μάλιστα στο ντεμπούτο. Δυστυχώς ο covid-19 δεν του επέτρεψε να ολοκληρώσει την παρουσία του εκεί και το καλοκαίρι επέστρεψε και πάλι στον Ατρόμητο.
Με έναν προπονητή που τον πιστεύει παρόλο που ο Ατρόμητος είχε αρκετούς για την επίθεση τον στηρίζει, τον κρατάει στο ρόστερ και του ζητάει τι άλλο; Αυτό που ξέρει να κάνει καλά. Να δουλεύει και να περιμένει την ευκαιρία του. Και αυτή η ευκαιρία και η πρώτη μικρή δικαίωση ήρθε προχτές. Στο ημίχρονο του Ατρόμητος – Λαμία ο Ενσικουλού περνά εκτός για να μπει ο Τριμμάτης. Τρακαρισμένος για ένα τέταρτο αλλά μετά με το πάθος που τον διακρίνει παλεύει και διεκδικεί κάθε μπάλα και όταν μάλιστα ο Σάλομον κάνει το 2-1 είναι ο πρώτος που τρέχει για να πανηγυρίσει μαζί του. Σα να σκόραρε εκείνος, σαν τον δικό του πανηγυρισμό με τον σπριντ που έγραφα στην αρχή. Μα αυτό έκανε, για τον Αντώνη ήταν σα να σκόραρε αυτό το ματς.
Πολλές φορές γίνεται λόγος για εμάς του δημοσιογράφους ότι δεν πρέπει να γράφουμε πολλά για κάποιον που είναι σε μικρή ηλικία γιατί μπορεί να πάρουν τα μυαλά του αέρα. Όταν ήταν μικρότερος το έκανα, το απέφευγα και όταν μάλιστα έτυχε εγώ να είμαι σε τεχνικό τιμ και εκείνος παίκτης ήμουν ιδιαίτερα απαιτητικός μαζί του ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα. Τώρα είμαι βέβαιος ότι δεν υπάρχει περίπτωση να του φουσκώσω ούτε εγώ ούτε κανείς τα μυαλά. Πατάει στα πόδια του, είναι σοβαρός και έμαθε ότι κατακτά να το κατακτά με κόπο.
Φίλε Αντώνη σκέφτηκα αντί για ευχές ανήμερα της ονομαστικής σου εορτής να σου κάνω αυτό το δώρο. Να σε πάω απ’ το παρελθόν στο σήμερα που ζεις.
Εύχομαι τα καλύτερα…
