Ο Παναγιώτης Γιαννάκης μίλησε στη FIBA, η οποία του έφτιαξε ένα όμορφο αφιέρωμα για όλη του την πορεία στο μπάσκετ και στην Εθνική μας, τόσο σαν παίκτης, αλλά και σαν προπονητής.
Άρχισε να παίζει μπάσκετ στον Ιωνικό στα 12, όπως ο ίδιος είπε, ενώ δεν ξέχασε την πρώτη φορά που εκπροσώπησε την Εθνική μας στα πρώτα του βήματα με τα μικρότερα κλιμάκια στο Ευρωμπάσκετ του 1975. Στη συνέχεια αναφέρθηκε σε χρονιές-σταθμούς στην καριέρα του.
Για τους Μεσογειακούς του 1979: «Νικήσαμε τη Γιουγκοσλαβία και πήραμε τους Μεσογειακούς Αγώνες. Ήταν σπουδαία νίκη κι έκπληξη γιατί τους νικήσαμε μέσα στο σπίτι τους.
Για το Ευρωμπάσκετ του 1987: «Το 1986 στο Μουντομπάσκετ δείξαμε στους αντιπάλους μας πως γινόμαστε όλη και καλύτερη ομάδα χρόνο με τον χρόνο».
Για τον τραυματισμό του Φιλίππου στο Ευρωμπάσκετ του ‘87: «Τού είπα να μην ανησυχεί και ότι θα παίξει στον τελικό. Παίξαμε εξαιρετικά εκτός από το ματς με την Ισπανία. Σε όλο το τουρνουά είχαμε την ευκαιρία να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό, να θυμόμαστε όλα αυτά τα χρόνια που προσπαθήσαμε αλλά δεν είχαμε το ομαδικό πνεύμα.
Για μένα αυτή η προσπάθεια άρχισε το 1986, γιατί το 1985 δεν ήμασταν καν στο Ευρωμπάσκετ. Δώσαμε την ευκαιρία να δουν όλοι οι Έλληνες ότι μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε. Αν βάζαμε τα εγώ μας κάτω από την ομάδα, θα πετυχαίναμε κάτι ξεχωριστό. Το τουρνουά αυτό ήταν η έκρηξη της Ελλάδας και δώσαμε κίνητρο και στον κόσμο, αφού η Σοβιετική Ένωση και η Γιουγκοσλαβία ήταν ανίκητες όπως και οι ΗΠΑ».
Για τη νίκη επί της Σοβιετικής Ένωσης: «Το να νικάς τη Σοβιετική ένωση ήταν σπουδαίο για μια μικρή χώρα. Ήταν απίστευτο συναίσθημα. Πήραμε δύναμη από την ατμόσφαιρα του γηπέδου. Ο Γκάλης και εγώ, όπως και τα άλλα παιδιά παίξαμε πολλά λεπτά και δεν κοιμηθήκαμε καλά, αλλά δεν σταμάτησε ποτέ ο ενθουσιασμός μέσα μας. Παίξαμε τόσο δυνατά σε πνευματικό και τακτικό τομέα.
Και μετά από δύο χρόνια, δείξαμε πως δεν είμαστε απλά μια έκπληξη του Ευρωμπάσκετ του 1987. Μετά από 10 χρόνια ήμασταν ανάμεσα στις κορυφαίες ομάδες του κόσμου».
Για το Παγκόσμιο του 2006 όπου συμμετείχε ως προπονητής: «Με την Εθνική, μπορούσε να δείξεις σε όλο τον κόσμο πως στην Ελλάδα υπάρχουν άνθρωποι που σέβονται τα σπορ, αγαπούν τη ζωή και θέλουν να κάνουν κάτι κάθε μέρα που θα τους επιτρέπει να ακολουθήσουν τα όνειρα τους και να τα φτάσουν με υπομονή, πάθος και γνώση. Αν φυσικά σέβεσαι συμπαίκτες και αντιπάλους.
Πάντα πίστευα πως συμπαίκτες σε βοηθούν πολύ να γίνεις καλύτερος παίκτης, όπως και οι αντίπαλοι που σου δίνουν μαθήματα που χρειάζεται να βελτιώσεις τον χαρακτήρα και τις ικανότητες του. Είναι μια μεγάλη οικογένεια για μένα το μπάσκετ. Είναι μια μεγάλη οικογένεια, η χώρα μου και είναι ωραίο να την εκπροσωπώ ως ένας από τους καλύτερους».
