Επόμενο αφιέρωμα για έναν μεγάλο σκόρερ που όπου κι αν αγωνίστηκε δεν σταματούσε να σκοράρει….
Λόγος για τον Ρουντ Φαν Νίστελροϊ(Μια μηχανή του ΓΚΟΛ!!!)
Γεννήθηκε την 1η Ιουλίου του 1976 στο Oss, αγροτική περιοχή της βόρειας Ολλανδίας.Το πλήρες όνομά του είναι Rutgerus Johannes Martinus («Ruud») van Nistelrooij.
Ανήκει στην κατηγορία των κλασικών σέντερ φορ. Σε εκείνους τους παίκτες που έχουν το ταλέντο να βρίσκονται πάντα την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο σημείο για να σπρώξουν την μπάλα στα δίχτυα.
Ο Ρουντ Φαν Νίστελροϊ συγκαταλέγεται ανάμεσα στους κορυφαίους στράικερ της περασμένης δεκαετίας. Ο 36χρονος Ολλανδός αποφάσισε πριν από μερικές ημέρες να θέσει τέλος στην καριέρα του, έχοντας χαρίσει στους ποδοσφαιρόφιλους σπουδαίες στιγμές και πολλά γκολ, στα 19 χρόνια που υπηρέτησε πιστά την ασπρόμαυρη μπάλα.
Πριν από έναν χρόνο, η μικρή αλλά ξαφνικά φιλόδοξη λόγω της νέας ιδιοκτησίας (ο σεΐχης Abdullah Bin Nasser al-Thani από το Κατάρ αγόρασε την ομάδα) Μάλαγα, απέσπασε την υπογραφή του φτιάχνοντας μια ομάδα με πολά αστέρια…
Η σεζόν δεν κύλισε παραγωγικά για τον ίδιο, καθώς σημείωσε μόλις 5 τέρματα σε 32 ματς, αλλά η νεόπλουτη ομάδα του κατάφερε να πετύχει τον στόχο της. Τερμάτισε στην 4η θέση της φετινής Primera Division και εξασφάλισε το εισιτήριο για τα προκριματικά του επόμενου Champions League.
Ο Ολλανδός επιθετικός ήθελε να δώσει μια τελευταία παράσταση στα ευρωπαϊκά γήπεδα, αλλά το σώμα του τον πρόδωσε. «Ήθελα να αγωνιστώ στο Champions League, αλλά έχει έρθει η στιγμή να αποχωρήσω. Έχω φτάσει στα φυσικά μου όρια και πλέον δεν μπορώ να αποδώσω στο μέγιστο βαθμό. Δεν θα μπορούσα να έχω καλύτερο φινάλε απ’ αυτό, σε μια στιγμή μεγάλης εφορίας για τον σύλλογο. Θέλω να ευχαριστήσω τη Μάλαγα, το τεχνικό και ιατρικό τιμ γι’ αυτήν την αξέχαστη σεζόν», δήλωσε συγκινημένος στη συνέντευξη Τύπου που παρέθεσε την περασμένη Δευτέρα (14 Μαΐου) για το «αντίο». Στη συνέχεια ευχαρίστησε όσους τον βοήθησαν όλα αυτά τα χρόνια και τους οπαδούς όλων των ομάδων που αγωνίστηκε.
Τα πρώτα χρόνια της καριέρας του (1993-1997) τα πέρασε στην 2η κατηγορία του ολλανδικού πρωταθλήματος, με τη φανέλα της Den Bosch. Ντεμπούτο στα «σαλόνια» της Eredivisie έκανε με την Χέρενφεν το 1997, σε μια ονειρεμένη σεζόν, που θα του άνοιγε το δρόμο για την μετέπειτα πορεία του. Με 13 γκολ σε 31 παιχνίδια, προσέλκυσε το ενδιαφέρον μεγαλύτερων συλλόγων και… μετακόμισε στην Αϊντχόφεν. Στην PSV «έφτιαξε το όνομά του» και κατέκτησε δύο πρωταθλήματα (και δύο Σούπερ Καπ – Johan Cruijff Shield, 1998 & 2000). Αγωνίστηκε με τα «ερυθρόλευκα» για τα επόμενα τρία χρόνια, πετυχαίνοντας 62 γκολ σε 67 αγώνες! Τις σεζόν 1998-1999 και 1999-2000 σκόραρε συνολικά 60 φορές (31-29) και αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ του ολλανδικού πρωταθλήματος.
Δεν είναι και τυχαίο πως από την ολλανδική ομάδα έχουν περάσει στράικερ όπως οι Ρομάριο και Ρονάλντο….
Τον Απρίλιο του 2000, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε έρθει σε συμφωνία με την Αϊντχόφεν για την απόκτησή του, αλλά ο παίκτης δεν είχε περάσει τις ιατρικές εξετάσεις. Λίγες μέρες αργότερα, έπαθε ρήξη χιαστών σε προπόνηση της Αϊντχόφεν. Ο σοβαρός τραυματισμός του στο γόνατο τον κράτησε στα… πιτς για όλη σχεδόν την επόμενη σεζόν. Παρά την ατυχία του, ήταν προφανές ότι είχε έρθει η ώρα να ανέβει στο επόμενο σκαλοπάτι της καριέρας του.
Το μέλλον του θα ήταν στο… Νησί και σε μια από τις μεγαλύτερες ομάδες της Premier League ,Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Το καλοκαίρι του 2001 η (πρωταθλήτρια Αγγλίας) Μάντσεστερ δίνει το ποσό-ρεκόρ για τη Βρετανία των 19 εκ. λιρών (30 εκ. δολάρια) για να φέρει τον Ολλανδό στο Ολντ Τράφορντ. Η… επένδυση δεν δείχνει να αγχώνει τον παίκτη, που δηλώνει: «Η τιμή δεν είναι βαριά για μένα. Μου τονώνει την ψυχολογία, γιατί σημαίνει πως η United δείχνει μεγάλη εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μου».
Η επαφή του με τα αντίπαλα δίχτυα υπήρξε… ερωτική κατά τη διάρκεια της καριέρας του στους «Μπέμπηδες». Ο Άλεξ Φέργκιουσον τον εμπιστεύτηκε και γρήγορα με τις εμφανίσεις του καθιερώθηκε στην βασική 11αδα. Την πρώτη του σεζόν αναδείχτηκε κορυφαίος παίκτης της λίγκας.
Πέτυχε 23 γκολ σε 32 αγώνες πρωταθλήματος και σκόραρε σε 8 συνεχόμενα ματς (από τις 12/12/01 ως τις 19/1/02), ισοφαρίζοντας το ρεκόρ των Mark Stein, Alan Shearer και Thierry Henry. Το 2003 πανηγύρισε τον τίτλο του πρωταθλήματος, όντας ο πρώτος σκόρερ της Premier League με 25 γκολ.
Στα πέντε χρόνια της παρουσίας του στα αγγλικά γήπεδα με τους «Κόκκινους Διαβόλους», χάνοντας και μεγάλο μέρος της σεζόν 2004-2005 λόγω τραυματισμού, σημείωσε 95 γκολ σε 150 παιχνίδια πρωταθλήματος και συνολικά 150 σε 219 ματς σε όλες τις διοργανώσεις (36 την πρώτη σεζόν και 110 τις τρεις πρώτες)! Στα τέσσερα από τα πέντε χρόνια της «θητείας» του στο Μάντσεστερ, ήταν ο πρώτος σκόρερ της ομάδας.
Εκτός από το πρωτάθλημα του 2003, πήρε επίσης ένα Κύπελλο Αγγλίας (FA Cup, 2004), ένα League Cup (2006) και ένα Σούπερ Καπ (Community Shield, 2003). Αυτό που του έλειψε από τη μνημειώδη παρουσία του με τα κόκκινα, ήταν ένας ευρωπαϊκός τίτλος.
Τον Ιούλιο του 2006, μετά από μια σεζόν κατά την οποία τα δημοσιεύματα του Τύπου τον ήθελαν τσακωμένο με τους Φέργκιουσον και Κριστιάνο Ρονάλντο, ο αγαπημένος Ρουντ της εξέδρας των φίλων της Μάντσεστερ αποχώρησε με προορισμό την Ισπανία. Η Ρεάλ Μαδρίτης κέρδισε στο νήμα τους υπόλοιπους μνηστήρες (βασική «αντίζηλος» η Μπάγερν Μονάχου) και τον έκανε δικό της για τα επόμενα τρία χρόνια, με το… αζημίωτο φυσικά (24 εκ. ευρώ).
Την πρώτη του σεζόν στους «μερένγκες» (2006-2007), με τα 25 γκολ που σημείωσε βοήθησε τα μέγιστα τη «βασίλισσα» να επιστρέψει στο θρόνο του ισπανικού πρωταθλήματος και κατέκτησε το βραβείο του πρώτου σκόρερ της σεζόν (Pichichi Award), έχοντας πετύχει τη συγκεκριμένη διάκριση σε πρωταθλήματα τριών διαφορετικών χωρών (Ολλανδία, Αγγλία, Ιταλία).
Η επόμενη περίοδος δεν ήταν εξίσου καλή για τον ίδιο (16 γκολ σε 24 ματς πρωταθλήματος), αλλά η ομάδα του διατήρησε τα σκήπτρα στην Primera Division και τον Ιανουάριο του είχε κάνει ανανέωση συμβολαίου για έναν ακόμη χρόνο. Δύο μήνες μετά μπήκε στο χειρουργείο για πρόβλημα στον αστράγαλο και επέστρεψε στους αγώνες τον Μάιο. Εκείνο ήταν το δεύτερο και τελευταίο του πρωτάθλημα με τη Ρεάλ (εκείνη τη σεζόν κατέκτησε και το Supercopa).
Η κλεψύδρα της καριέρας του στη Μαδρίτη γύρισε ανάποδα τον Νοέμβριο του 2008, όταν στη διάρκεια αρθροσκόπησης στο γόνατο, ανακαλύφθηκε ότι είχε υποστεί ρήξη μηνίσκου στο δεξί γόνατο (μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε σκοράρει 10 φορές σε 12 ματς). Η νέα αυτή ατυχία (και το διπλό χειρουργείο) τον άφησε εκτός δράσης για εννέα μήνες, διάστημα κατά το οποίο απομονώθηκε και τέθηκε εκτός ομάδας (μπήκε στη λίστα των τραυματιών και η φανέλα του με το νούμερο 17 δόθηκε στον Dani Parejo).
Στο άκουσμα της είδησης για τη φυγή του από τη Ρεάλ δεν ξαφνιάστηκαν πολλοί. Τον Ιανουάριο του 2010 έφτιαξε τις βαλίτσες του με προορισμό τη Γερμανία και το Αμβούργο.
Στον 1.5 χρόνο που έμεινε εκεί δεν θύμισε ποτέ τον σκόρερ που ήταν πριν τον τραυματισμό. Μακριά από τον καλό του εαυτό έμεινε και τη φετινή σεζόν, που αγωνίστηκε με τα χρώματα της ισπανικής Μάλαγα. Τις δύο αυτές σεζόν πέτυχε συνολικά 22 γκολ σε 76 αγώνες. Όπως οφείλουν όλοι οι μεγάλοι παίκτες στον εαυτό τους, έτσι κι εκείνος αποφάσισε να βάλει τίτλους τέλους στην ένδοξη καριέρα του, τη στιγμή που ένιωσε ότι δεν θα μπορούσε πια να πατά με αξιοπρέπεια το χορτάρι.
Η καριέρα του στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση,Champions League υπήρξε εντυπωσιακή. Τις σεζόν 2002, 2003 και 2005, με τη φανέλα της Μάντσεστερ, αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ στο Champions League (με 10, 12 και 8 γκολ αντίστοιχα) και το 2003 ψηφίστηκε ως ο καλύτερος στράικερ της διοργάνωσης.
Είναι ο δεύτερος σκόρερ στην ιστορία του θεσμού (πίσω από τον Ραούλ) με 60 γκολ σε 81 εμφανίσεις, μετέχοντας με τις Αϊντχόφεν, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Ρεάλ Μαδρίτης. Με την PSV είχε 9 τέρματα σε 15 αγώνες, με την Μάντσεστερ 38 σε 47 (με το γκολ που σημείωσε απέναντι στην Στουτγκάρδη στις 9/12/2003, ισοφάρισε το ρεκόρ των 28 τερμάτων του Denis Law και στη συνέχεια τον ξεπέρασε και έγινε ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της ομάδας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις) και με τη Ρεάλ 13 σε 19 συμμετοχές.
Τα 12 γκολ που σημείωσε τη σεζόν 2002-2003 αποτελούσε ρεκόρ για το Champions League μέχρι και φέτος, πριν το καταρρίψει ο Λιονέλ Μέσι σκοράροντας 14 φορές.(Ήξερε πολύ μπαλα ο Ρουντ!!)
Στην Εθνική Ανδρών της Ολλανδίας μέτρησε συνολικά 70 συμμετοχές (φιλικά και επίσημα), σημειώνοντας 35 γκολ. Έκανε ντεμπούτο στις 18 Νοεμβρίου 1998, σε φιλικό με τη Γερμανία (1-1). Με τους «οράνιε» συμμετείχε στα EURO του 2004 (4 γκολ) και του 2008 (2 γκολ), καθώς και στο Μουντιάλ του 2006 (1 γκολ). Έχασε το EURO του 2000 λόγω τραυματισμού κι έτσι η πρώτη του μεγάλη διοργάνωση ήταν το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Πορτογαλίας, στα 28 του χρόνια.
Τον Αύγουστο του 2008 ανακοίνωσε την αποχώρησή του, την οποία αργότερα ανακάλεσε, όμως ο προπονητής Μπερτ Φαν Μάρβικ δεν τον συμπεριέλαβε στην αποστολή για το Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής του 2010. Ο τελευταίος τον κάλεσε ξανά στην Εθνική τον Αύγουστο του 2010 για τα προκριματικά του Euro 2012 (επειδή είχε τραυματιστεί ο Ρόμπιν Φαν Πέρσι). Ο Φαν Νίστελροϊ μάλιστα σκόραρε στο 0-5 επί του Σαν Μαρίνο στις 3 Σεπτεμβρίου. Η τελευταία εμφάνισή του με το εθνόσημο έγινε στις 29 Μαρτίου 2011 στο Άμστερνταμ, σε αγώνα των προκριματικών του EURO 2012 με την Ουγγαρία (μπήκε ως αλλαγή και σκόραρε το τρίτο από τα πέντε γκολ της ομάδας του). «Είναι υπέροχο να μπορείς να προσθέτεις κάτι σε αυτή την ομάδα», είχε δηλώσει μετά το παιχνίδι-κύκνειο άσμα του ως διεθνής.
Τη φανέλα με το εθνόσημο είχε φορέσει για πρώτη φορά στις 10 Οκτωβρίου του 1997, όταν για τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος με την Εθνική κάτω των 21 ετών αγωνίστηκε απέναντι στην Τουρκία (3-0 νίκη).
Είχε και κάτι λίγες διακρίσεις αυτός ο ”ιπτάμενος Ολλανδός”
– Πρώτος σκόρερ του Ολλανδικού Πρωταθλήματος (1999, 2000)
– Παίκτης της Χρονιάς στην Ολλανδία (ψηφίζουν οι παίκτες, 1999, 2000)
– Παίκτης του Μήνα στην Premier League (12/2001, 02/2002, 04/2003)
– Πολυτιμότερος Στράικερ στο Champions League (2002)
– Παίκτης της Σεζόν στην Premier League (Barclaycard Player of the Year, 2002)
– Κορυφαίος Σκόρερ στον Κόσμο για το 2002 από το IFFHS (International Federation of Football History and Statistics – Διεθνής Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου)
– Sir Matt Busby Player of the Year (ψηφίζουν οι φίλαθλοι της Μάντσεστερ, 2002, 2003)
– Παίκτης της Χρονιάς στο αγγλικό ποδόσφαιρο (PFA Player of the Year-ψηφίζουν οι παίκτες, 2002)
– Πρώτος Σκόρερ στο Champions League (2002, 2003, 2005)
– Χρυσό Παπούτσι Premier League (2003)
– Πρώτος Σκόρερ του Ισπανικού Πρωταθλήματος (Βραβείο Pichichi, 2007)
– Κορυφαίος Σκόρερ στον Κόσμο για τη δεκαετία 2001-2010 από το IFFHS (86 γκολ)
cobrasports.gr
