“Έλειψα ποτέ από κοντά σας;”, έλεγε ένας παλιός
πολιτευτής, που έκανε απίθανα πράγματα. Πήγαινε πάντα σε όλες τις κηδείες,
ακόμα και αγνώστων, -άγρα ψήφων…- πλησίαζε την χήρα που έκλαιγε στο κυλικείο
του νεκροταφείου, άπλωνε το χέρι του και της έλεγε ανερυθρίαστα, με σταθερή
φωνή για να τον ακούσουν όλοι: “Φίλος του νεκρού… Τα θερμά μου
συλλυπητήρια… Α, και θα είμαι κοντά σας ό,τι κι αν συμβεί…”
Προσπαθούσε να κάνει κι ένα-δυο ρουσφετάκια στη
χήρα, θεός ο τύπος!
Κάτι τέτοιο δεν κάνουν ο Λιονέλ Μέσι και ο Κριστιάνο Ρονάλντο; Φίλοι των… νεκρών!
Γιατί τόσο η Αργεντινή -που βέβαια θα προχωρήσει-
όσο και η Πορτογαλία -που αγγίζει πια τον αποκλεισμό- είναι νεκρές στο
μουντιάλ, σχεδόν απογοητευτικές. Κι αν έχουν κρατηθεί όρθιες, το οφείλουν στους
δυο σούπερ σταρ, Μέσι και Ρονάλντο, που τις κρατάνε
όρθιες με δικές τους ανάσες, όπως φάνηκε καθαρά στα τελευταία τους παιχνίδια.
Κι αυτή είναι η τεράστια συμβολή των πολύ μεγάλων
παιχτών που κάνουν τη διαφορά: να είναι… φίλοι των νεκρών, να κάνουν -όπου
γίνεται- και νεκραναστάσεις!
Το έκανε πρώτος ο Μέσι με την Αργεντινή. Οι
“γαλάζιοι δαίμονες” είχαν μετατραπεί σε αδύναμα αγγελάκια στο ματς με το Ιράν,
αδυνατώντας να ντριμπλάρουν ακόμα και… ακίνητο κώνο. Κι εκεί που διαγραφόταν
η μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του μουντιάλ, ήρθε ο Μέσι για να διώξει με
κλοτσιά την ταφόπλακα από το πτώμα της Αργεντινής.
Κράτησε μια βρισιά μέσα στα δόντια του. “Πώς
διάολο δεν το έκανα νωρίτερα;”, είπε στον εαυτό του, έβγαλε την τελευταία του
ανάσα κι έφυγε για τα ντους.
Το ίδιο έκανε κι ο Κριστιάνο. Όλα
φαίνονταν εντελώς χαμένα για την Πορτογαλία από το δεύτερο κιόλας παιχνίδι, με
τις Ηνωμένες Πολιτείες του Γιούργκεν Κλίνσμαν, όταν ο Ρονάλντο σκέφτηκε ότι δεν
αντέχεται αυτή η ήττα. Πήρε
τη μπάλα από δεξιά, ξεχύθηκε, σημάδεψε με ακρίβεια μοιρογνωμόνιου τον Βαρέλα,
2-2 στο 95! ΄Ύστερα έπιασε το πονεμένο του πόδι και πήγε για αφρόλουτρα και
κρέμες, αφήνοντας τον Κλίνσμαν να πιάνει αποσβολωμένος το κεφάλι του! Γιατί
παρά λίγα δευτερόλεπτα οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν πήραν από χτες την πρόκριση.
Πιθανότατα θα την πάρουν στο τελευταίο παιχνίδι,
ενδεχομένως και με ήττα από τη Γερμανία. Αλλά με ισοπαλία περνάνε κι οι δυο…
Ο Ρονάλντο όμως έπρεπε να κάνει το καθήκον του, όπως και το έκανε,
δευτερόλεπτα πριν το σφύριγμα της λήξης!
Γιατί αυτός είναι ο ρόλος των πολύ μεγάλων
παιχτών. Να καθορίζουν και να καθαρίζουν τα παιχνίδια, εκεί που όλα φαίνονται
χαμένα!
Αυτό απαιτεί τεράστια προσόντα και όχι μόνο
αγωνιστικά, κυρίως ψυχικά. Εκεί που οι άλλοι λυγίζουν από το βάρος, οι άλλοι
πρέπει να σταθούν όρθιοι και δυνατοί κι ας τους έχει βγει η ψυχή.
Κοτζάμ Αργεντινή τώρα, με τόσους παίχτες μεγάλης
κλάσης, κι όλοι να περιμένουν από τον Μέσι. Εκεί που καίει η μπάλα, μόνο αυτός
μπορεί να τη γητέψει δίχως να καεί.
Αυτό το θέμα του εγωισμού έδειξε κι ο Ρονάλντο,
κι ας σερνόταν στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα. Λίγα δευτερόλεπτα του είναι
αρκετά για να αλλάξει τα δεδομένα και την κατάσταση, ό,τι κι αν επιφυλάσσει η
συνέχεια, δηλαδή έναν αποκλεισμό.
Οι προσωπικότητες της Ισπανίας είχαν αφήσει την
ψυχή τους στην Ίμπιζα οπότε… πάπαλα μουντιάλ, στην Αγγλία αποδείχτηκε ότι δεν
υπήρχαν, επίσης αντίο.
Κι αν δεν υπάρχουν προσωπικότητες όπως ο Μέσι και
ο Κριστιάνο -δεν τους βρίσκεις παντού στις ομάδες- έχει βρεθεί ένας άλλος
τρόπος για να καλυφθούν τα κενά.
Είναι η ομαδικότητα αυτή που μπορεί να σκεπάσει
τις ατέλειες, κι αυτή ζητείται πάλι από την Ελλάδα σ’ αυτό το ματς-φωτιά με την
Ακτή Ελεφαντοστού
Ομαδικότητα αλλά με κατάθεση ψυχής και καρδιάς,
αυτό που έκαναν με την Ιαπωνία. Αυτό που έκανε και το Ιράν απέναντι στην
Αργεντινή: το μαχαίρι στα δόντια!
Ας το ξανακάνει η Ελλάδα, και, ξεκινώντας από τη
διατήρηση του μηδέν, ας ψάξει το γκολ (πρώτο ε;) που μπορεί να αποδειχτεί
θησαυρός!
Κι αν δώσουν την ψυχή τους, ό,τι κι αν γίνει μετά
ουδείς μπορεί να τους πει κουβέντα!
Δεν θέλουμε… φίλους του νεκρού, πολεμιστές
θέλουμε, με επίγνωση της κατάστασης.
