Συζητάμε πολλές φορές για τα όσα συμβαίνουν στο νησί μας κυρίως όταν πλησιάζουν οι εκλογές ενός σωματείου. Πάντα περιμένουμε όλους αυτούς που την περίοδο της σεζόν σχολιάζουν την κάθε κίνηση, προπονητών, διοίκησης και παικτών. Πάντα περιμένουμε αλλά ποτέ δεν τους βλέπουμε και το χειρότερο είναι ότι συνήθως είναι άνθρωποι που πέρασαν απ’ τον κάθε σύλλογο και θεωρητικά, τον αγαπούν… Η τεχνική του καναπέ όμως δεν υπάρχει μόνο στο νησί μας αλλά και αλλού με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την Λέρο.
Και αν λέμε ότι στην Κω έχουμε αρκετές ομάδες και ο κάθε παλαίμαχος μπορεί να έχει περάσει από αρκετές και μπορεί να δυσκολεύεται να επιλέξει τι θα στηρίξει (ωραία δικαιολογία) στην Λέρο τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά και εντελώς ξεκάθαρα. Υπάρχει μια ομάδα η ΑΕΛ , η πρωταθλήτρια της Β’ κατηγορίας του Ομίλου νήσων της περσινής σεζόν, η ομάδα που κατάφερε στην Α’ κατηγορία φέτος χωρίς τα μεγάλα μπάτζετ, χωρίς πολλά λόγια και με πολλά, πάρα πολλά ταξίδια να σωθεί και δυστυχώς πορεύεται μόνη.
Στην περσινή φιέστα για τον τίτλο στην Β’ είχα την τύχη να ταξιδέψω με την Δόξα Καρδάμαινας που θα έδινε το τελευταίο ματς της χρονιάς στην Λέρο και μετά θα ακολουθούσαν οι πανηγυρισμοί για την άνοδο και η απονομή των μεταλλίων. Στο γήπεδο πέρα απ’ τους ανθρώπους που γνώριζα εκ των προτέρων ότι είναι κοντά στον σύλλογο και τους νεαρούς σε ηλικία οπαδούς της ΑΕΛ δεν μπορούσες να βρεις πουθενά κάποιον παλαίμαχο να δώσει τα συγχαρητήρια σε αυτά τα παιδιά για την άνοδο.
Φεύγοντας απ’ το γήπεδο ήταν αυτό που σκεφτόμουν πιο έντονα απ’ όλα. Πως θα καταφέρει αυτή η ομάδα να πορευθεί στην Α’ όταν οι ίδιοι της οι άνθρωποι -που δηλώνουν σε εφημερίδες και τηλεόρασεις όταν έχει παιχνίδια παλαιμάχων πόσο την αγαπούν- είναι απόντες; Όταν είδα μάλιστα ότι στο άλλο γήπεδο της Λέρου, την ώρα που γινόταν η απονομή στην πρωταθλήτρια οι παλαίμαχοι προτίμησαν να παίξουν φιλικό μεταξύ τους, τότε η απογοήτευση έγινε θυμός.
Αυτή η ομάδα φέτος κατάφερε μάγκικα να παραμείνει στην κατηγορία και παρόλο που ο αγώνας που έδινε καθημερινά για να μπορεί να ταξιδεύει στα εκτός ήταν συγκινητικός αυτοί που “αγαπούν” την ομάδα είναι απόντες και πάλι, και το χειρότερο στέκονται από μακριά και κρίνουν τους πάντες και τα πάντα.
Είναι τυχερή η ΑΕΛ που έχει κοντά της ανθρώπους που την αγαπάνε πολύ, που έχει ποδοσφαιριστές που γουστάρουν αυτό που κάνουν και βοηθά ο καθένας απ’ την δική του πλευρά για να μπορεί η ομάδα να ανταπεξέρχεται.
Όσο για τους άλλους, χωνέψτε το, η ΑΕΛ είναι στην Α’ κατηγορία και γράφει ιστορία, ζητήστε συγνώμη και ελάτε να βοηθήσετε, η ομάδα τους χρειάζεται όλους…
