Πέρασαν 31 χρόνια, από τότε που ο Φίλιππος Δημητρακόπουλος, μαζί με μια παρέα ανθρώπων στη Λέρο, που είχε ως όραμα την εξέλιξη του μπάσκετ στο ακριτικό νησί, δημιούργησε ένα σύλλογο, που θα συνέδεε το όνομά του με τον Ιστορικό Πανιώνιο. Μόνο τυχαίο δεν είναι κάτι τέτοιο, καθώς ο Φίλιππος Δημητρακόπουλος και η οικογένειά του λάτρευαν παθολογικά τους «κυανέρυθρους», μεταδίδοντας την ιδέα του συλλόγου και στη Λέρο.
«Αγαπούσε πολύ τον Πανιώνιο και τον ακολουθούσε παντού», παραδέχεται ο εγγονός του, Ιάσονας, που πριν από μερικές μέρες στέφθηκε Κυπελλούχος με την ομάδα της Νέας Σμύρνης στο Unicef Trophy, επικρατώντας της ΝΕ Μεγαρίδος με 66-63 στον τελικό των Άνω Λιοσίων. Και η Λέρος, πώς προέκυψε; «Η δουλειά του τον έβγαλε στο νησί και το μέρος του άρεσε, αλλά δεν υπήρχε καμία ενασχόληση με το μπάσκετ. Δημιούργησε, λοιπόν, μια ομάδα στη Λέρο, που πήρε το όνομα του Πανιωνίου και θεωρώ, ότι πέτυχε το σκοπό του», πρόσθεσε.
Πολύ σύντομα, πάντως, η εξέλιξη στη Λέρο ήταν θεαματική. Ο νυν πρόεδρος του Πανιωνίου, Αντώνης Καπνουδάκης, επισημαίνει το πόσο γρήγορα μεταδόθηκε η ιδέα του Πανιωνίου Λέρου στο νησί και πέραν αυτού.
«Είχαμε κάνει μια δεξίωση σε ένα μεγάλο χώρο, με καλεσμένους τον Πι Τζέι Μπράουν και τον Βλάντο Τζούροβιτς. Ερχόταν στο νησί, τότε, ένα 20θέσιο αεροπλανάκι της Ολυμπιακής και θυμάμαι τον Μπράουν να μπαίνει… γονατιστός, για να χωρέσει», θυμάται.
Ο Πανιώνιος αγωνίστηκε για πρώτη φορά στο τοπικό πρωτάθλημα της Δωδεκανήσου, ξεκινώντας το δύσκολο εγχείρημά του με περίπου 30 αθλητές ενεργούς στο σύλλογο, είτε στο ανδρικό τμήμα είτε στην Ακαδημία. Μέχρι το 2002, ο αριθμός είχε ανέβει στους 40, με ανδρικό και εφηβικό τμήμα, ενώ στα επόμενα έξι χρόνια τα τμήματα έγιναν περισσότερα και το νούμερο είχε σχεδόν τριπλασιαστεί, με περίπου 110 αθλητές να βρίσκονται στο σύλλογο, φτάνοντας και τους 140 περίπου το 2017.
Η άνοδος αυτή, μόνο τυχαία δεν ήταν. Όπως παραδέχεται ο Αντώνης Καπνουδάκης, μια σειρά παλιών αθλητών του συλλόγου, που θέλησαν να συνεχίσουν τη λειτουργία του και με αφορμή την κατασκευή του νέου Κλειστού στο νησί το 2004, πραγματοποίησαν ορισμένες αλλαγές, οι οποίες την επαναδραστηριοποίησαν και την εκσυγχρόνισαν.
Κάπως έτσι, ένα νησί 8.000 κατοίκων κατάφερε να δημιουργήσει και να διατηρήσει τη δική του μπασκετική παράδοση. Στόχος δεν είναι άλλος, σύμφωνα με τον πρόεδρο της ομάδας, από τη σωστή εκμάθηση του αθλήματος, τη μετάδοση του αθλητικού ιδεώδους και την απόκτηση σωστών αντιλήψεων, εντός κι εκτός παρκέ.
Μέσα από αυτή τη διαδικασία, αναδείχθηκαν αθλητές, όπως ο Ιάσονας Δημητρακόπουλος, ο Μάνος Χατζηδάκης, που αγωνίζεται στην ΑΕΚ και είχε βρεθεί στην Εθνική Ανδρών, στο τελευταίο Παγκόσμιο Κύπελλο, ενώ ο σύλλογος έχει παρουσιάσει αρκετούς και εκτός μπάσκετ, όπως ο Θεοδόσης Μαχαίρας στο ποδόσφαιρο, ή ακόμη και ο διαιτητής Ηλίας Ασλανίδης.
«Η Λέρος είναι αρκετά μπασκετικό νησί με πολύ καλή αίσθηση του αθλήματος, κάτι που αποτυπώνεται από τη συμμετοχή τόσων αθλητών στο σύλλογο, καθώς και τη λειτουργία του. Όλοι γνωρίζουν, ότι παρότι βρισκόμαστε σε ακριτικό νησί, με τις γνωστές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι ομάδες σε τέτοια μέρη, είτε από άποψη εξόδων είτε από πλευράς μετακινήσεων, ή λόγω του γεγονότος ότι τα παιδιά στο νησί μας δύσκολα αποκτούν παραστάσεις, εμπνέουμε σεβασμό και σοβαρότητα. Δεν είναι τυχαίο, ότι έχουμε καταγράψει όλα αυτά τα χρόνια 10-12 συμμετοχές σε Final-4 αναπτυξιακών πρωταθλημάτων. Δεν είναι αυτοσκοπός οι επιτυχίες, αλλά είναι ενδεικτικές για το πόσο καλά μαθαίνουν το άθλημα οι αθλητές μας», αναφέρει ο Αντώνης Καπνουδάκης.
Ο Πανιώνιος Λέρου, όμως, δεν έχει ανδρικό τμήμα και ο πρόεδρος εξηγεί πως «έχουμε βάλει ορισμένα στάνταρ για αυτό. Αν είναι να δημιουργήσουμε, θα γίνει από παιδιά που έχουν μεγαλώσει και ανδρωθεί στο σύλλογο. Έχει ωριμάσει η σκέψη αυτή τα τελευταία χρόνια και, μπορεί την επόμενη ή τη μεθεπόμενη χρονιά, να δημιουργήσουμε ανδρική ομάδα».
Ο Ιάσονας Δημητρακόπουλος, πάντως, είναι… έτοιμος για μια πιθανή τέτοια πρόκληση, αν ο Πανιώνιος Λέρου βρισκόταν μια μέρα στις εθνικές κατηγορίες. «Νομίζω, ότι θα ήταν κάτι πολύ όμορφο να βρεθούν εκεί παιδιά, όπως ο Χατζηδάκης, εγώ και άλλα παιδιά, που είμαστε φίλοι από μικροί. Θα ήταν υπέροχο να γυρίζαμε εκεί, όπου ξεκινήσαμε». Προς το παρόν, όμως, ζει το δικό του όνειρο στον Πανιώνιο της Νέας Σμύρνης.
«Μπορεί να είναι… καρμικό που βρίσκομαι εδώ. Η οικογένειά μου, άλλωστε, αποτελείται από… άρρωστους Πανιώνιους και είμαι πολύ περήφανος, που είμαι κομμάτι αυτού του συλλόγου, βλέποντας σε κάθε αγώνα τους δικούς μου ανθρώπους να με υποστηρίζουν στο γήπεδο. Είμαι ήδη πολύ χαρούμενος που έχω αγωνιστεί και στους δύο Πανιώνιους, ζώντας το όνειρό μου για μια κούπα με τον Ιστορικό, κατακτώντας το Unicef Trophy».
