Διαβάζω από προχτές τις αναρτήσεις συναδέλφων αλλά και φίλων για τον άδικο χαμό ενός ακόμη δικού μας παιδιού του Βαλεντίνου Ζώγα, ενός παιδιού που τόσο απροσδόκητα και άδικα έφυγε απ’ την ζωή κάνοντας μας να μένουμε με ένα γιατί και με πολλές σκέψεις για το τι συμβαίνει πια και ο οι άνθρωποι φεύγουν έτσι απλά και γρήγορα.
Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι παιδιά με τα οποία παίζαμε στα ανοιχτά, παιδιά νεαρά σε ηλικία και έχοντας τόσα πολλά να ζήσουν δεν είναι πια στην ζωή. Σαφώς και δεν μου βγαίνει να το γράψω δημοσιογραφικά το θέμα γι’ αυτό και δεν θέλησα καν να κάνω αυτήν την ανάρτηση και αυτού του θανάτου γιατί μέσα μας όλα αυτά τα παιδιά αυτή της γενιάς έχουμε μείνει νομίζω παγωμένοι για τα όσα συμβαίνουν.
Ένας κύκλος ηλικιών και παιδιών είναι αυτά τα τρία παιδιά που μας βλέπουν πλέον από ψηλά, ο Βαλεντίνος με τον Γιάννη και τον Δημήτρη, οι δύο πρώτοι και σε κοινές παρέες και αλάνες πολλές φορές εκεί στο Μαρμάρι στα χρόνια που ακόμη ήμασταν μικροί μαζί με τον Στράτο, τον Χρήστο, τον Ζαφείρη και τον Κώστα και μετά στο Πυλί με τον coach Τζομάκα που δυστυχώς βλέπει παιδιά που ήξερε από μωρά να φεύγουν απ’ την ζωή.
Δεν ξέρω τι έχετε συνεννοηθεί, δεν ξέρω τι έχετε πει αλλά έχετε φτιάξει ομαδάρα εκεί πάνω ρε μπαγάσες.
Κουράγιο στις οικογένειες, είναι πόνος που δεν ξεπερνιέται αυτός δυστυχώς. Κουράγιο απ’ όλη την ομάδα του giafkasports.gr
