Με τρομερή υπομονή περιμένουν απ’ την αρχή της δεύτερης καραντίνας, αθλητές, αθλήτριες, προπονητές και παράγοντας το τι θα γίνει με τον ερασιτεχνικό αθλητισμό με τους περισσότερους να φαίνεται να έχουν εξαντλήσει την υπομονή τους βλέποντας ότι καθυστερεί να δοθεί το “πράσινο” φως έστω για προπονήσεις ενώ σαφώς και το μεγαλύτερο πρόβλημα θα είναι η επιστροφή των παιδιών στα τμήματα των ακαδημιών.
Είναι σχεδόν βέβαιο πια πως η φετινή χρονιά σε ότι αφορά την πρόοδο των ακαδημιών κάθε συλλόγου θα λειτουργήσει ανασταλτικά στην επανεκκίνηση. Είναι άγνωστο αν υπάρχει ο ίδιος αριθμός παιδιών (αφού οι γονείς θα προσπαθήσουν να τα προστατεύσουν) η αν υπάρχει και δυνατότητα αρκετών οικογενειών να μπορούν να καλύψουν οικονομικά την πληρωμή σε κάθε ακαδημία.
Σε ότι αφορά τους ερασιτέχνες αθλητές προφανώς και τα πράγματα είναι το ίδιο δύσκολο. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε πολλές κατηγορίες έχουν κοντεύουν να φτάσουν έναν χρόνο χωρίς να παίξουν μπάλα ενώ η επαγγελματική Super League 2 θα ξεκινήσει σε μια εβδομάδα μετά από σχεδόν 300 μέρες (τόσες έχουμε και εμείς εδώ στην Β’ κατηγορία του Ομίλου νήσων).
Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τους παράγοντες που ίσως θα πρέπει μέσα σε 3 μήνες να χρειαστεί να βάλουν πολύ βαθιά το χέρι στο τσέπη και να δώσουν χρήματα που μπορεί να τα έδιναν σε βάθος μιας χρονιάς. Δεν ξέρει κανείς αν συνεχιστεί πως θα συνεχιστεί το πρωτάθλημα της Γ’ Εθνικής σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ και πως θα βοηθηθούν τα σωματεία αν αναγκαστούν να αγωνίζονται Τετάρτη – Κυριακή.
Δεν ξέρω αν τελικά συγκεντρώνει ή όχι πολλές πιθανότητες να ακυρωθεί η χρονιά η να υπάρξει μια παύση αλλά όποια απόφαση και να παρθεί σίγουρα θα πρέπει να είναι με γνώμονα το καλό των σωματείων, των αθλητών και των προπονητών για την επόμενη χρονιά.
Η φετινή όπως πήγαν τα πράγματα πιθανότατα να είναι χαμένη για πολλούς αφού και οι ομάδες δεν θα είναι ίδιες στην επιστροφή αλλά τουλάχιστον να μην χαθεί και η επόμενη σεζόν και να ληφθούν υπόψη όλα τα προβλήματα που μπορεί οι περισσότεροι αν αναγκαστούν να παίζουν και καλοκαίρι…
