Βλέπωντας αυτά που κάνουν Πατέρας και Κόκκαλης μου έρχεται στο μυαλό ότι ίσως και αυτοί με τον τρόπο τους συντελούν στο να ανάψουν τα αίματα στο ντέρμπι.Όμως ας το δούμε πέρα απο τον ντέρμπι..
Όλοι μας θα θέλαμε να είναι τα γήπεδα μας όπως στο εξωτερικό,αλλά τι κάνουμε γι’αυτό.Μήπως μένουμε μόνο στα λόγια;.Όι πιο πολλοί αν και υποτίθεται ότι θέλουμε να το παίξουμε υπεράνω τελικά ασχολούμαστε όσο δεν παίρνει με αυτά που γράφονται στις οπαδικές εφημερίδες.
Και αν υποτίθεται ότι για να υπάρχει στο γήπεδο αυτός ο πολιτισμός που υπάρχει στο εξωτερικό,πρέπει να κοιτάξουμε την παιδεία μας,τι κάνουμε γι’αυτό;
Απο μικροί υποστηρίζουμε μια ομάδα,πολλές φορές χωρίς να ξέρουμε και τον λόγο.Αργότερα διάφορα πράγματα σε αναγκάζουν να γίνεις φανατικός.Ανάλογα με το τι ομάδα υποστηρίζεις,διαβάζεις την ανάλογη εφημερίδα,βλέπεις τις ανάλογες εκομπές και στο τέλος μαθαίνεις για ιστορίες-φαντάσματα για όπλα.λουλούδια απ’την μια και στημένα παιχνίδια απ’την άλλη.Έτσι ”αναγκάζεσαι” να φανατίζεσαι κι’αλλο λες και έζησες κάποια πράγματα απο αυτά η λες και πρέπει να μιλάς γι’αυτά για όλη σου την ζωή.
Σε συνδυασμό και με τις δυσκολίες που μπορεί να περνάς στην ζωή σου,το να γίνεις οπαδός σε κάνει να ξεφεύγεις απ’την καθημερινότητα.Όμως αν κάθε μέρα σε ζαλίζουν με ένα σωρό χυδαιότητες για πράγματα που έτσι έμαθαν ότι έγιναν στο παρελθόν,τότε ξεφεύγεις απ’το οπαδιλίκι και γίνεσαι ένας φανατικός στρατιώτης που καθοδηγήσε απο προέδρους και εφημερίδες.
Αυτό σε αναγκάζει να γίνεσαι και στο γήπεδο ακόμα πιο ”αλήτης” να νοιάζεσαι μόνο για το πως θα κερδίσει η ομάδα σου,να βρίζεις,να φτύνεις,να πετάς αντικείμενα….και στο τέλος να βγαίνεις στα ραδιόφωνα και να λες,πόσο ωραίο θα ήταν να ήμασταν όπως τα γήπεδα στο εξωτερικό.
Μήπως τελικά θα πρέπει να σκεφτούμε και λίγο διαφορετικά,το ποδόσφαιρό είναι άθλημα,όχι πόλεμος.!!!
