Τέλος καλό όλα καλά. Ο Ανταγόρας είναι στην Α2 και τα κορίτσια αυτά μπορούν και πάλι να ξαναζούν το όνειρο των μεγάλων σαλονιών του γυναικείου μπάσκετ. Ο εφιάλτης αποδείχτηκε σύντομος, οι “κακοί” ανήκουν στο παρελθόν και πλέον αυτή η ομάδα έχει και τις βάσεις, και την υγεία για να χτίσει κάτι καλό.
Πριν από περίπου ένα χρόνο τα κορίτσια αυτά (τα οποία για πολλά χρόνια απάρτιζαν την ομάδα του Ιπποκράτη που έκανε παπάδες για μια πενταετία) αποφάσισαν να ξεκινήσουν κάτι απ’ την αρχή, αφού με τον τρόπο τους κάποιοι (είναι μεγάλη κουβέντα και δεν έχει και νόημα να γίνει πλέον) τους έβαλαν στοπ στα όνειρα τους. Μια αγάπη μεγάλη είχε μετατραπεί σε διχόνοια μεταξύ ανθρώπων που κάποτε κοιτούσαν μαζί του καλό του γυναικείου μπάσκετ και έτσι ορθώς αποφάσισαν να αλλάξουν ρότα.
Ο Μάριος Πλούμπης με χαρά τις υποδέχτηκε στον Ανταγόρα, έχρισε υπεύθυνη την Ελένη Δρεττάκη (που είχε ακούσει τα εξ αμάξης απ’ την παλιά της ομάδα) και εκείνη γνωρίζοντας ότι η ομάδα μπορεί και το λέει η καρδούλα τους να επιστρέψουν άμεσα εκεί που ανήκουν έδωσε τα κλειδιά στον Γιάννη Παπούλη για να μπορέσει ο Ανταγόρας να πρωταγωνιστήσει. Αλήθεια τι να της πεις τώρα της Δρεττάκη; Έκλεισε πολλά στόματα νομίζω με το φετινό και μαγκιά της.
Προφανώς και ο δρόμος για την επιτυχία μόνο στρωμένος με ροδοπέταλα δεν ήταν από πέρυσι. Είτε υπήρχαν κάποια θέματα με δελτία στην αρχή, είτε για κάποιο “ανεξήγητο” λόγο δεν υπήρχαν ώρες στο Κλειστό και τα κορίτσια για δέκα σχεδόν μήνες έκαναν προπόνηση στις 10 το βράδυ. Μην σκέφτεστε τώρα που είναι ωραία, μιλάμε για χειμώνα 10 το βράδυ συνέχεια.
Όταν σου παίρνουν κάτι που σου ανήκει, είτε το παρατάς, είτε παλεύεις για να αποδείξεις ότι είναι δικό σου, μόνο δικό σου και αυτό θεωρώ την μεγαλύτερη επιτυχία αυτής της ομάδας. Δεν απογοητεύτηκαν παρά μόνο το είδαν σαν κίνητρο όλο αυτό και όσο κουραστικό και αν ήταν να κάνεις προπονήσεις για τόσο μεγάλο διάστημα με ελάχιστους αγώνες ήξεραν ότι όταν φτάσει αυτή η στιγμή θα ξεχαστεί η ταλαιπωρία.
Ο Ανταγόρας έφτασε στα μπαράζ ανόδου και το μάτι του γυάλιζε από πέρυσι το καλοκαίρι, αυτή ήταν η διαφορά με τις άλλες ομάδες. Μπήκαν στο παρκέ ορκισμένες να επιστρέψουν ψηλά, και να αποδείξουν για ακόμη μια φορά ότι έχουν μέσα τους το DNA του πρωταγωνιστή.
Και το γράφω επίτηδες στον τίτλο ως το DNA της πρωταγωνίστριας γιατί κάθε μια από αυτές είτε θυσίασε προσωπικό χρόνο, είτε καλύτερες προτάσεις (Κασάπογλου) δείχνοντας ότι μέσα τους έκαιγε η φλόγα της επιτυχίας.
Μπράβο σας, μπράβο σε κάθε μια ξεχωριστά και φυσικά στον καπετάνιο Γιάννη Παπούλη που με το πείσμα του και την δουλειά του όλη την χρονιά έδειξε γιατί θεωρείται απ’ τους καλύτερους προπονητές στο γυναικείο μπάσκετ.
Υ.Γ :Του χρόνου κάντε προπόνηση και μετά τις 12:00 αφού δεν μασάτε.
Υ.Γ.1 : Θέλω πολύ τέτοια εποχή του χρόνου να περιγράφω το μπαράζ ανόδου στην Α1.
Υ.Γ. 2: Ελένη Δρεττάκη σου βγάζω το καπέλο.
