Ο Άλεν Έζαιλ Άιβερσον (Allen Ezail Iverson, 7 Ιουνίου 1975) είναι βετεράνος Αμερικανός καλαθοσφαιριστής.
Γεννήθηκε στο Χάμπτον της Βιρτζίνια. Ήταν πρώτη επιλογή στο Draft του 1996 για τους Philadelphia 76ers. Ο Άιβερσον έγινε ένας από τους πιο εύστοχους σκόρερ στην ιστορία του ΝΒΑ, παρά το μικρό του (1,83 μ.) ανάστημα. Ο μέσος όρος σκοραρίσματος στην καριέρα του, 27,7 πόντους ανά παιχνίδι, είναι ο τρίτος καλύτερος όλων των εποχών, πίσω από τον Μάικλ Τζόρνταν και τον Wilt Chamberlain. Ο Άιβερσον επίσης αναδείχθηκε ως ο πολυτιμότερος παίκτης (MVP) τη σεζόν 2000-01 και οδήγησε τους 76ers στoυς τελικούς. Το 2006 πήγε στους Denver Nuggets ως ανταλλαγή. Το 2008 πήγε στους Detroit Pistons. Το Σεπτέμβρη του 2009 μετακόμισε στους Memphis Grizzlies. Μετά από δύο μήνες πήγε στους Philadelphia Sixers πάλι, ενώ το 2010 αγωνίστηκε στην τουρκική Μπεσίκτας.
Η είσοδος του Allen Iverson στο Hall of Fame του NBA στις 9 Σεπτεμβρίου 2016 σηματοδότησε την επιβράβευση των προσπαθειών και αγώνων του και τη δικαίωση του συνόλου της προσωπικής του διαδρομής. Παρόλα αυτά, εξετάζοντας κανείς αναλυτικά τα νούμερα των επιτευγμάτων του Iverson, πίσω από τους εντυπωσιακούς απόλυτους αριθμούς, θα βρει μία πολύ άσχημη εικόνα υπό την σκοπιά των analytics. Ακόμα-ακόμα και αγωνιστικά, η πορεία του Iverson είναι γεμάτη αποτυχίες, κακές επιλογές και ιδιαίτερες συμπεριφορές. Και κάνουν κάποιον να αναρωτιέται γιατί ο Iverson θεωρούνταν “Η Απάντηση”. Το ερώτημα αυτό, όμως, θα ήταν βάσιμο αν κάποιος περιοριζόταν αποκλειστικά στον παίχτη Iverson και δεν έστρεφε τον φακό του στον άνθρωπο Iverson και στη διαδρομή αυτού, στοιχεία αναπόσπαστα και καθοριστικά στη διαμόρφωση της αγωνιστικής συμπεριφοράς του παίχτη Iverson. Με τον φωτισμό και της ανθρώπινης πλευράς του A.I. καθείς θα μπορέσει να καταλάβει γιατί γιατί ο “Answer” παραμένει ο “H Απάντηση”, μόνο που αποτελεί την απάντηση σε ένα εντελώς διαφορετικό ερώτημα από το συνηθισμένο.
Ας ξεκινήσουμε όμως την ιστορία του Iverson από την αρχή της:
Τραυματικά Παιδικά Χρόνια
Προοικονομώντας τις όποιες αντιδράσεις που τόλμησα να μιλήσω τοιουτοτρόπως για τον κοσμαγάπητο star (και τις αναπόφευκτες μηνύσεις από τους Μαντζούκα και Χάτσιο), επιτρέψτε μου να μιλήσω για τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, των χρόνων που στα τσιμεντένια γηπεδάκια των Περονίων σφυρηλατήθηκε και η απέχθειά μου για τον Allen Iverson.
Συγκεκριμένα, όποτε ερχόταν στο γήπεδο κάποιος θαυμαστής του Α.Ι. φορώντας την μπλούζα του μικροσκοπικού guard, τότε ανεξαρτήτως ταλέντου, σωματικής διάπλασης ή ηλικίας, μία ήταν η βεβαιότητα στην μπασκετική μας θεωρία του Λομπρόζο: ο παίκτης με το #3 στην πλάτη δεν επρόκειτο να δώσει την μπάλα ούτε από το ένα χέρι στο άλλο και θα προσπαθούσε να οδηγήσει την ομάδα στη νίκη μόνος του, παίρνοντας τις πιο φιλόδοξες των προσπαθειών.
Και αυτό φυσικά δημιούργησε ένα τραύμα στο στρουμπουλό αγόρι-μετέπειτα αφηγητή, το οποίο είχε την pavlov-ική αντίδραση και μόλις έβλεπε την εμφάνιση με το #3 ήξερε ότι δεν πρόκειται να λάβει πάσα στον αιώνα τον άπαντα, συνεπώς θα έπρεπε να παλέψει για κάνα rebound (όχι το ευκολότερο κατόρθωμα για έναν χρόνια δεσμώτη της βαρύτητας) ή -να φτάσει στο έσχατο σημείο- να παίξει άμυνα, για να ιδρώσει λίγο την μπλούζα, νιώθοντας να ανήκει σε αυτήν την κατάπτυστη κατηγορία των ανθρώπων που δεν έχουν την στοιχειώδη αξιοπρέπεια και βλέπουν τον αθλητισμό σαν μια ευκαιρία να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο, αντί να προσπαθούν να τονώσουν τον εγωισμό τους.
Για χρόνια μετά, ο Allen Iverson είχε μείνει στο μυαλό μου ως ο κατεξοχήν παίκτης που έβαζε το “εγώ” του πάνω από το καλό της ομάδας. Αυτός που μπορεί να αγωνιζόταν σαν σκυλί, αλλά έφευγε διαρκώς με κατεβασμένο το κεφάλι, έχοντας όμως πείσει τον εαυτό του πως ήταν ο ήρωας που αγωνίστηκε απέναντι στη μοίρα δίχως καμία βοήθεια. Έγινε σύμβολο του μπασκετμπολίστα που, πάντα υπερτιμώντας το δικό του θεόπνευστο ταλέντο, κατέληγε στο να υποτιμά όλους τους συμπαίκτες του.
Ο Iverson μπορεί και να ήταν το μεγαλύτερο ταλέντο που έχει πατήσει τα παρκέ του ΝΒΑ. Μπορεί να ήταν με την παρουσία του καταστρεπτικός για τις ομάδες με τις οποίες αγωνίστηκε, αλλά ο ίδιος ήταν μεγαλύτερος από το ίδιο το άθλημα.
Κολέγιο
Ο Α.Ι. πήγε στο μυθικό πανεπιστήμιο της Georgetown και είναι μέχρι σήμερα πρώτος σε μέσο όρων πόντων στην ένδοξη και γεμάτη ταλέντο ιστορία του πανεπιστημίου, με 22,9 ppg. Βέβαια, τα δύο χρόνια που έπαιξε ο Α.Ι., οι Hoyas θα έβλεπαν το Final Four από τον καναπέ.
Για την ακρίβεια, η ομάδα του 1995-96 θα κάνει μια εκπληκτική κανονική σεζόν -με τον Iverson να σκοράρει 25 πόντους μέσο όρο, έχοντας διαλύσει κάθε ρεκόρ σκοραρίσματος για μια σεζόν για το κολέγιο, και θα πάρει το #2 της εξαιρετικά ανταγωνιστικής Big East. Στον τελικό της περιφέρειας το Georgetown θα προηγηθεί του Connecticut με 74-63 4:46″ πριν τη λήξη του παιχνιδιού. Προσπαθώντας να καθυστερήσουν, και δίνοντας όλες τις επιθέσεις στον Iverson, θα κατορθώσουν να δεχθούν ένα σερί 12-0 και να χάσουν τον τίτλο. Ο Α.Ι. θα σουτάρει συνολικά με 4/15 (26,7%) στο συγκεκριμένο παιχνίδι.
Στο τελικό τουρνουά θα φτάσει μέχρι το Elite Eight, όπου σε ένα παιχνίδι που μπορεί να θεωρηθεί πως αποτελεί την προοικονομία για κάθε μελλοντικό σημαντικό παιχνίδι της επαγγελματικής του καριέρας, ο Α.Ι. θα σουτάρει 6/21 (28,6%) και το κολέγιό του θα γνωρίσει τον άδοξο αποκλεισμό από το Massachussets University. Spoiler alert: το μοτίβο του Α.Ι. να σπάει τα καλάθια στους πλέον κρίσιμους αγώνες και την ομάδα του να χάνει αποτελεί ένα μοτίβο που θα επαναλαμβάνεται συνεχώς στο κείμενο.
Στη συνέχεια θα γίνει ο πρώτος παίκτης από το 1972, όταν και ο John Thompson ανέλαβε τις τύχες της ομάδας, που θα παρατήσει το κολέγιο πριν συμπληρωθούν τα τέσσερα χρόνια φοίτησης για να ακολουθήσει επαγγελματική καριέρα στο ΝΒΑ.
Στην “Πόλη της Αδελφικής Αγάπης”
Μετά την επιλογή του ως πρώτος στο μυθικό draft του 1996, ο Iverson έγινε από την πρώτη κιόλας μέρα ο ηγέτης της ομάδας των Sixers και η παρουσία του συνέβαλε στην αναγέννηση του franchise μετά τη ζοφερή τετραετία που είχε ακολουθήσει την αποχώρηση του Barkley το 1992.
Κοιτώντας την καριέρα του προς τα πίσω από το σήμερα, οι επιλεκτικές κολακευτικές εικόνες που μένουν στη μνήμη δημιουργούν ένα συγκλονιστικό αποτύπωμα. Τα απόλυτα νούμερα προκαλούν δέος.
Στα δεκατέσσερα χρόνια που διήρκεσε η καριέρα του στο ΝΒΑ κατάφερε να σκοράρει 24.368 πόντους, που αναλογούσαν σε 26,7 ανά παιχνίδι, επίδοση που το κατατάσσει στην έβδομη θέση της σχετικής λίστας στην Iστορία του ΝΒΑ. 11 σεζόν βρισκόταν μέσα στους δέκα πρώτους σκόρερ και αυτές τις 11 σεζόν αγωνίστηκε σε All-Star game, ενώ τρεις από αυτές ήταν μέσα στην κορυφαία δεκάδα και στις assists. Τα νούμερα είναι, αν μη τι άλλο, εντυπωσιακά, αλλά στην πραγματικότητα είναι εξ ολοκλήρου πλασματικά. Τα στατιστικά κατορθώματα του Allen Iverson έχουν μεγεθυνθεί στον μέγιστο δυνατό βαθμό από τις δύο στατιστικές κατηγορίες στις οποίες ήταν ένας πραγματικός πρωταθλητής και έπιασε επιδόσεις που θα μείνουν αξέχαστες.
Στα λεπτά συμμετοχής, έχοντας 41,1 λεπτά ανά παιχνίδι, βρίσκεται στην τέταρτη θέση όλων των εποχών, πίσω μονάχα από τους Wilt Chamberlain, Bill Russell και Oscar Robertson, και -το κυριότερο- στο usage percentage, το ποσοστό δηλαδή με το οποίο ένας παίκτης ολοκληρώνει την κατοχή της ομάδας του με σουτ, assist ή λάθος, με 31,8% βρίσκεται στην τρίτη θέση μαζί με τον Kobe, έχοντας μπροστά του μονάχα τον Jordan και τον Wade! Ο Iverson ήταν ο μοναδικός παίκτης στην Ιστορία του ΝΒΑ που αγωνιζόταν τόσα λεπτά ανά αγώνα και έπαιρνε τέτοιο αριθμό προσπαθειών. Ήταν φυσικά ένα χαρισματικός σκόρερ, αλλά, ενώ σκόραρε αφειδώς, ήταν ανεπανάληπτα αναποτελεσματικός ,που ντρίμπλαρε την μπάλα διαρκώς, μέχρι να τρυπήσει το παρκέ, ενώ το ανεξάντλητο επιθετικό του ρεπερτόριο τον οδηγούσε -με μια δεδομένη συχνότητα- σε προσπάθειες που ήταν απονενοημένα διαβήματα.
MVP edition: Η “Μαγική” Σεζόν 2000-01
Ακόμη και αν βάλουμε κάτω από το μικροσκόπιο την κορωνίδα της καριέρας του,τη σεζόν 2000-01, χρονιά την οποία ο Iverson τιμήθηκε με το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη, και την κοιτάξουμε πιο νηφάλια, πράγμα δύσκολο καθώς τα επιτεύγματα του A.I. φαντάζουν γιγάντια και τα βίντεο κόβουν την ανάσα, θα δούμε πως εκείνη η σεζόν ήταν οριακά διαφορετική από τις προηγούμενες μόνο σε δύο παράγοντες που συνδέονται μεταξύ τους. Το χαμηλό επίπεδο της Ανατολής και της ακατάπαυστης συμμετοχής του A.I. Πιο συγκεκριμένα, οι μέσοι όροι των 31,1 πόντων, 4,8 assists, 3,8 rebounds και 2,5 κλεψιμάτων που προήλθαν, από την χρήση του εξωπραγματικού 35,9% των επιθέσεων της ομάδας του, την στιγμή που αγωνιζόταν, με όμοιο παραλογισμό για τα δεδομένα του σύγχρονου ΝΒΑ, 42 λεπτά ανά παιχνίδι.
Tα playoffs εκείνης της σεζόν έχουν διογκώσει ακόμη περισσότερο τον μύθο του Iverson εντός παρκέ, εν μέρει δικαιολογημένα, καθώς βασίζονται σε μία από τις πιο μεγαλειώδεις εμφανίσεις στην Ιστορία του αθλήματος. Στην πραγματικότητα, εκείνη η σεζόν του Iverson μπορεί να συγκριθεί μονάχα με τη σεζόν του LeBron στα playoffs του 2014-15.
American Dream
Φυσικά, θα ήταν ακραίο να περιμένουμε μια εμφανώς κατώτερη ομάδα, όπως οι Sixers, να σηκώσουν το τρόπαιο Larry O’ Brien απέναντι στους πανίσχυρους Lakers. Το καλοκαίρι του 2004, όμως, βρέθηκε από τη μεριά στο ζύγι που βάραινε περισσότερο, όταν και του δόθηκε η ευκαιρία να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας με την ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών. Η αμερικάνικη ομοσπονδία έπρεπε να εξιλεωθεί από το στραπάτσο της Indianapolis και, στην προσπάθεια να κατεβάσει την ισχυρότερη δυνατή ομάδα, και παρά τις όποιες απουσίες, έδωσε τα κλειδιά της ομάδας στον Α.Ι. και τον έστειλε να υπερασπιστεί τους συνεχόμενους ολυμπιακούς τίτλους των Ηνωμένων Πολιτειών, που, μάλιστα, μετρούσε μόνο νίκες σε Ολυμπιάδες από τις μέρες της Βαρκελώνης κι έπειτα. Οι Αμερικάνοι είχαν ξυπνήσει απότομα μετά τις ήττες και το βατερλό που είχαν υποστεί δυο χρόνια νωρίτερα μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Αρχηγός της ομάδας είχε τοποθετηθεί ο μεγαλύτερος νικητής των καιρών μας, το ανδροειδές Tim Duncan, ενώ υπήρχαν και οι νεανίες LeBron, Wade, Carmelo, καθώς και μερικά εξέχοντα μέλη της λεγεώνας των υπερτιμημένων κυρίων, όπως o μύθος της Κίνας, Stephon Marbury και ο μύθος της χρωμοβαφής Carlos Boozer και Stoudamire. Όμως, ο μεγαλύτερος σε ηλικία παίκτης της ομάδας, και αντικειμενικά το πιο λαμπρό της αστέρι εκείνη την εποχή ήταν ο 29χρονος Iverson, που για πρώτη φορά βρέθηκε περικυκλωμένος από τόσο ταλέντο, έχοντας παράλληλα τα κλειδιά της ομάδας στα χέρια του.
Το ντεμπούτο σε επίσημους αγώνες του Α.Ι. με την φανέλα της αστερόεσσας συνέπεσε -όλως τυχαίως- με την τρίτη -και μεγαλύτερη- ήττα για την ομάδα των Η.Π.Α. σε Ολυμπιακούς Αγώνες, από το σκληροτράχηλο Puerto Rico. Ο Ιverson προσπάθησε με τους 15 πόντους, αλλά έπεσε πάνω στο εκπληκτικό και διαχρονικό backcourt των Carlos Arroyo και του, φρέσκου από τον Ιωνικό Νέας Φιλαδέλφειας, Larry Ayuso.
O Α.Ι. όμως συμμορφώθηκε, ανέβασε την απόδοση του και, όντας πρώτος σκόρερ της ομάδας με 13,8 πόντους και 35% ευστοχία στο υπόλοιπο τουρνουά, οδήγησε την ομάδα, με μοναδικό παραπάτημα τη δεύτερη ήττα των Η.Π.Α. στο τουρνουά και τέταρτη συνολικά στην ολυμπιακή της Ιστορία απέναντι στη Λιθουανία, ως τα ημιτελικά της διοργάνωσης, οπού οι γιάνκηδες βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους γκαούτσος της Αργεντινής. Στον κρίσιμο αγώνα ο Iverson έδωσε για άλλη μια φορά μια πλήρως αντιπροσωπευτική του παράσταση. Ως ηγέτης της ομάδας ήταν καθοριστικός, και με 10 πόντους με 3/12 σουτ, πήρε την ομάδα από χεράκι και την οδήγησε στον μικρό τελικό. Την ίδια στιγμή στα αντίπαλα guards ο Manu είχε 29 πόντους με 13 όλα κι όλα σουτ και ο Montecchia 12 πόντους.
Ο Α.Ι. στα Βραχώδη Όρη
Με την σεζόν 2006-07 να μην έχει ξεκινήσει όπως έπρεπε, ο Iverson απαίτησε από τους Sixers να φύγει και πήρε εκβιαστικά μεταγραφή για το Denver στις 19 Δεκεμβρίου του 2006. Στους Nuggets, λοιπόν, κατευθύνθηκε ο Allen Iverson, με αντάλλαγμα τον ακόμη εν ενεργεία προφέσορα Andre Miller, τον Joe Smith, και δύο draft picks πρώτου γύρου.
Η παρουσία του έδωσε στους Nuggets την ώθηση να κάνουν μία παραπάνω νίκη από την προηγούμενη χρονιά. Μία νίκη ήταν και το άθροισμα του Denver στα playoffs στις δυο χρονιές που αγωνίστηκε μαζί τους ο Iverson. O βετεράνος guard φορώντας τα γαλάζια των Nuggets σούταρε χειρότερα από κάθε άλλη φορά: 42/114 σουτ την πρώτη χρονιά και 36/83 τη δεύτερη, με το συνολικό 8/31 από το τρίποντο. Η παρουσία του Iverson ήταν καταστρεπτική στο παρκέ, καθώς ο ίδιος, αντί να αποτελέσει τον ηγέτη, αποπροσανατόλιζε και έβγαζε τελείως εκτός ρυθμού την ομάδα.
Στο Denver κατάλαβαν πολύ καλά πως με την παρουσία του η ομάδα τους θα ήταν καταδικασμένη σε μια μετριότητα, και μετά από μόλις τρία παιχνίδια στη σεζόν 2008-09 άδραξαν την ευκαιρία που τους έδωσε η έμπνευση του Joe Dumars, και τον αντάλλαξαν με τον Chancey Billups σε ένα trade που θα μνημονεύεται σαν μία από τις μεγαλύτερες ληστείες στην Ιστορία.
Η παρουσία του Billups έδωσε στο Denver έναν πραγματικό ηγέτη που ήθελε να κάνει τους συμπαίκτες του καλύτερους, συμμετείχε και επηρέαζε τον αγώνα τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά, σε αντίθεση με τον Iverson του οποίου ο ρόλος άρχιζε και τελείωνε με τραβηγμένες από τα μαλλιά επιθετικά προσπάθειες. Τη χρονιά που ο “Μr. Big Shot”, λανθασμένα ξεγραμμένος από το Detroit, αντικατέστησε τον Iverson, στα αφιλόξενα για τον Iverson Βραχώδη Όρη, το Denver θα έφθανε ως τους τελικούς της Δυτικής Περιφέρειας και θα βρίσκονταν μερικά lapsus μακριά από τους Τελικούς του ΝΒΑ. Ακριβώς η ίδια ομάδα, στα προηγούμενα δύο χρόνια κάτω από την καθοδήγηση του Iverson, είχε κατορθώσει συνολικά να κάνει μόλις μία νίκη στα playoffs.
Στην άλλη μεριά του χάρτη, ενώ οι 76ers των Iguodala και Andre Miller έβρισκαν τον δρόμο προς τα playoffs και ταλαιπωρούσαν τους πρωταθλητές της Ανατολής Orlando Magic, ο ερχομός του Iverson σηματοδοτούσε το φινάλε της πιο σταθερής ομάδας εκείνης της δεκαετίας για τη Ανατολική Ακτή, των Pistons.
Η Πτώση του Allen Iverson
Μέχρι την στιγμή που έφθασε ο Iverson στην ομάδα τους, οι Pistons είχαν έξι συνεχόμενες συμμετοχές στους τελικούς της Ανατολικής περιφέρειας και είχαν χτίσει μια ομάδα που η παρουσία της βαθιά στα playoffs ήταν προδιαγεγραμμένη, μια σκληρή, αναπόφευκτη μοίρα, παρόλα αυτά, για τους φιλάθλους του θεαματικού μπάσκετ. Ο Joe Dumars απογοητευμένος από τις συνεχείς παρουσίες στους τελικούς της Ανατολής, ήλπιζε με την υπογραφή του Αnswer να ταρακουνήσει την ομάδα και να της δώσει την απαραίτητη ώθηση για να φθάσει ξανά στον τίτλο. Στην πραγματικότητα η υπογραφή του Iverson αποτέλεσε ένα καταστρεπτικό σεισμό που έστειλε την ομάδα των Pistons σε μια κατακόρυφη πτώση.
Η παρουσία του στην Motor City, βύθισε την ομάδα στην ανυποληψία, ενώ μέσα μου βαθιά πιστεύω πως με κάποιον τρόπο θα σχετίζεται και με τη χρεωκοπία και τον οικονομικό μαρασμό της ίδιας της πόλης, γεγονός που συνέβη την ίδια περίοδο. Κι αν, παρόλα αυτά, και θα ήταν υπερβολή να κατηγορήσουμε τον Α.Ι. για όλα τα δεινά τα οποία μαστίζουν την πόλη μέχρι και σήμερα, η άφιξή του συνέτεινε στη διάβρωση του πιο στέρεου οικοδομήματος που είχε χτιστεί στο Αuburn Hills και σηματοδότησε την παρακμή της πανίσχυρης ομάδας -παρακμή από την οποία προσπαθεί να ξεφύγει μέχρι και σήμερα. Η παρουσία του Iverson στο Detroit ήταν τόσο καταλυτική και τόσο καρκινογόνα για κάθε έκφανση της τοπικής κουλτούρας, που η πάλαι ποτέ κραταιά βιομηχανία της πόλης κατέρρευσε, η πόλη χρεοκόπησε και μέχρι κι ο Eminem πήγε από το εμβληματικό “Lose Yourself” στο χαζοχαρούμενο “I Love the Way you Lie”.
Η τελευταία ευκαιρία του δόθηκε από τους Memphis Grizzlies. Η προσωπικότητα και το πείσμα του Α.Ι. ταίριαζε γάντι στην grit’n’grind μενταλιτέ του Memphis και ο ίδιος μπορούσε να προσφέρει την απαραίτητη βοήθεια τραβώντας το κάρο από τη λάσπη στα κρίσιμα κλειστά παιχνίδια στα οποία η ομάδα θα κολλούσε. Ο ρόλος του σαν designated scorer από τον πάγκο ήταν ιδανικός και η παρουσία του στο ρόστερ μιας τόσο ολοκληρωμένης ομάδας θα του έδινε την πρώτη του ουσιαστική ευκαιρία για τον Tίτλο. Παρόλα αυτά ο Iverson δεν ήθελε να συμβιβαστεί με το να έρχεται από τον πάγκο και αποχώρησε μετά από μόλις τρία παιχνίδια.
Επέστρεψε στο μέρος όπου είχε αγαπηθεί όσο κανένας άλλος, αλλά και πάλι έφυγε μετά από μόλις 25 παιχνίδια για να φροντίσει την οικογένειά του. Τελευταίο του συμβόλαιο ήταν με την Beşiktaş, από την οποία αποχώρησε επικαλούμενος έναν τραυματισμό. Η απροθυμία του ίδιου να συμβιβάστει με κάποιο ρόλου βετεράνου από τον πάγκο ή “κομπάρσου”, όπως θα θεωρούσε ο ίδιος, έκανε τις ομάδες του ΝΒΑ διστακτικές να του προσφέρουν κάποιο ουσιώδες συμβόλαιο και έτσι άδοξα ο Α.Ι. αναγκάστηκε να σταματήσει το μπάσκετ νωρίς.
