Επειδή δυστυχώς το προχτεσινό μου άρθρο παρερμηνεύτηκε και απέτυχε στο στόχο του που ήταν αυτός ακριβώς που μόνο ο Κος. Πίτσης κατάλαβε και επέλεξε σαν τίτλο του (ΝΑ ΒΓΕΙ ΕΝΑ ΚΕΡΔΟΣ από τη χτεσινή μαύρη μέρα του Κωακού ποδοσφαίρου) θα επιχειρήσω για δεύτερη και τελευταία φορά να θέσω τους προβληματισμούς μου για τα ποδοσφαιρικά μας δρώμενα. Κατ’αρχάς να διευκρινήσω ότι τόσο προχτές όσο και σήμερα εκφράζω προσωπικές απόψεις και σε καμία περίπτωση δεν συνεπάγεται ότι ταυτίζονται υποχρεωτικά με εκείνες της ΔΟΞΑΣ.
Στο προηγούμενο κείμενο γράφοντας υπό το κράτος θλίψης και απογοήτευσης αναφέρθηκα σε ονόματα και ομάδες κάτι που ίσως δεν είχα δικαίωμα να κάνω. Παρασύρθηκα από το γεγονός ότι γράφω ενυπόγραφα και από το ότι απεχθάνομαι τα υπονοούμενα και τις αοριστολογίες. Έτσι όμως φαίνεται πως έθιξα άτομα και ομάδες κάτι που που σε καμία περίπτωση δεν ήταν ο στόχος μου. Κάποια από αυτά τα άτομα (όπως τον Κο Γουλόπουλο από τον οποίο έχω μάθει πάρα πολλά) είχα την τύχη να γνωρίσω μέσα στον χώρο του ποδοσφαίρου πριν από αρκετά χρόνια και να διατηρούμε μέχρι σήμερα άριστες σχέσεις. Κατά συνέπεια θέλω να ζητήσω συγνώμη από όσους έθιξα κάτι για το οποίο λυπάμαι αλλά επαναλαμβάνω δεν ήταν ο στόχος μου. Ο στόχος μου ήταν να προβληματίσω αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι εστίασαν σε ονόματα και σε μεμονωμένες λέξεις. Κανείς δεν εστίασε σε σημαντικές έννοιες που ανέφερα όπως αυτοκριτική, ματαιοδοξία των παραγόντων, όραμα για τους νέους μας, συλλογικότητα, ντόπιος κορμός. Ίσως τελικά ο πρωταθλητισμός δημιουργεί τόση πίεση που όλοι όσοι τον ακολουθούν να βλέπουν πολέμιους εκεί που δεν υπάρχουν.
Όπως ανέφερα και χτες οι αντίπαλοι μας είναι εκτός νησιού, όχι εντός. Με τον ίδιο τρόπο που χάρηκα πέρσι για την επιτυχία του Ανταγόρα, με τον ίδιο τρόπο θα χαρώ σε πιθανή επιτυχία φέτος της ΑΕΚΩ ή του ΑΟ ΔΙΚΑΙΟΥ. Όπως με τον ίδιο τρόπο θα στενοχωρηθώ αν πάθουν το ίδιο κάζο με τον Ανταγόρα. Και το ίδιο θα ισχύσει για οποιαδήποτε ομάδα του νησιού μας φτάσει κάποτε σε αυτό το επίπεδο.
Αυτό όμως που φάνηκε ότι πείραξε περισσότερο ήταν η λέξη “Μισθοφόροι” που φαίνεται ότι είναι κάποιου είδους μίασμα. Να το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν. Με ενα απλό σερφάρισμα στο Βικιλεξικό θα δείτε τους ορισμούς 1) ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΗΣ = αυτός που ασχολείται με κάτι από ευχαρίστηση, όχι επαγγελματικά ή με σκοπό το οικονομικό κέρδος
2) Μισθωτός = αυτός που προσφέρει την εργασία του έναντι μισθού
3) Μισθοφόρος = στρατιώτης που υπηρετεί σε ξένο στρατό με κίνητρο το οικονομικό όφελος
Με βάση τους ορισμούς λοιπόν προκύπτει ότι ένας ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής αφού δεν παίρνει μισθό δεν είναι μισθωτός. Καθώς όμως ένας παίκτης συμφωνεί να αγωνιστεί σε ερασιτεχνικό σωματείο με κάποιο οικονομικό αντάλλαγμα είναι ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ μισθοφόρος ποδοσφαιριστής. Βεβαίως αυτό κάθε άλλο παρά μεμτό είναι. Ο μισθοφόρος στρατιώτης έχει “κακό όνομα” γιατί πληρώνεται για να σκοτώσει. Ο μισθοφόρος ποδοσφαιριστής δεν έχει λόγο να έχει κακό όνομα. Πληρώνεται για να προσφέρει θέαμα και να παίξει μπάλα. Μακάρι να είχε την οικονομική δυνατότητα η ομάδα μου και να με κάνει και μένα μισθοφόρο, να πάρω κάποιο αντάλλαγμα οικονομικό για να κάνω αυτό που αγαπάω, αλλά δυστυχώς δεν την έχει. Αν ξαναδιαβάσετε προσεκτικά το πρώτο μου κείμενο θα δείτε ότι πουθενά να απαξιώ τους μισθοφόρους των συλλόγων μας. Στην πλειοψηφία τους τιμούν τα χρήματα που παίρνουν, προσφέρουν και ανεβάζουν το επίπεδο των ομάδων μας. Ειδικά οι πιο παλιοί κάνουν αληθινούς φίλους και δένονται με την ομάδα και τον τόπο. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι αν αύριο η διοίκηση πει “κύριοι δεν υπάρχει φράγκο. δεν θα πάρετε μία” οι περισσότεροι θα επιστρέψουν σπίτια τους την ίδια μέρα όπως έγινε στον Ανταγόρα. Ούτε αυτό είναι μεμπτό.
Είναι απολύτως φυσιολογικό. Αυτό που δεν είναι κατά τη γνώμη μου φυσιολογικό είναι μια ερασιτεχνική ομάδα να δίνει σε παίκτες της περισσότερα χρήματα από ομάδα Γ Εθνικής που κάνει πρωταθλητισμό. (Επιτρέψτε μου να μην αναφέρω ονόματα αλλά να είστε βέβαιοι ότι ξέρω συγκεκριμένα νούμερα). Εκείνο που στιγμάτισα χτες αλλά σχεδόν κανείς από αυτούς που θίχτηκαν δεν κατάλαβε είναι ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ οι ομάδες μας χρειάζονται τόσους μισθοφόρους ειδικά σε τέτοιες εποχές? Η έλλειψη αρκετών παιχτών σε έναν τόπο με ικανότητες για πρωταθλητισμό οδηγεί τις ομάδες στους μισθοφόρους. Για ποιό λόγο υπάρχει αυτή η λειψανδρία?
Είναι φυσιολογική σε ομάδες που διαθέτουν 80-100 παιδιά στις ακαδημίες τους, που σαρώνουν τα τουρνουά και τα πρωταθλήματα υποδομών και όταν τα παιδιά φτάσουν 18 χρονών να έχουν χαθεί από το ποδόσφαιρο? Για ποιό λόγο στις ομάδες μας δεν υπάρχει ένας κορμός από δικά τους παιδιά σε ηλικίες 18-25 και να πλαισιώνονται από παίκτες με παραστάσεις από μεγαλύτερες κατηγορίες? Για ποιό λόγο τα παιδιά μας εγκαταλείπουν το ποδόσφαιρο τη στιγμή που είναι έτοιμα να προσφέρουν. Σίγουρα δεν πάνε όλα να σπουδάσουν. Κάτι άλλο θα φταίει. ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ πρέπει να μας προβληματίσει όλους και για αυτό ακριβώς ζήτησα αυτοκριτική κυρίως από τους παράγοντες. Με βάση την αγάπη μου για τον τόπο μου θέλησα να εκπέμψω σήμα κινδύνου για το ποδόσφαιρό μας αλλά δυστυχώς άκουσα τα “σχολιανά μου”. Και μετά λύπης μου δεν βλέπω να βγαίνει τελικά κανένα κέρδος από το πάθημα του Ανταγόρα. Εύχομαι να βγω ψεύτης αλλά φοβάμαι ότι αργά ή γρήγορα θα ξαναδούμε παρόμοιο έργο. Και πάλι ζητώ συγνώμη από όσους στεναχώρησα. Να είστε βέβαιοι ότι όσα και να ακούσω από δω και πέρα δεν θα επανέλθω επ’ουδενί. Είναι η τελευταία φορά που αναφέρομαι δημόσια στο Κωακό ποδόσφαιρο γιατί τελικά δεν αξίζει να ασχολείται κανείς με τα κοινά. Μόνο φθορά εισπράτει.
Ευχαριστώ για την φιλοξενία. Κ. Καραναστάσης.
