Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις όπως αυτή θέλω να αφήσω στην άκρη την δημοσιογραφική μου ιδιότητα και να γράψω ότι ακριβώς μου έρχεται στο μυαλό. Ούτως η άλλως είναι τόσα πολλά τα συναισθήματα μου απ’ το reunion (για όσους αποφοίτησαν το 2004 απ’ το Ιπποκράτειο Λύκειο) που δεν θα μπορούσαν να αποτυπωθούν σε ένα απλό δελτίο τύπου προς όλα τα ΜΜΕ.
Το ραντεβού ήταν στις 19:30 στο Ιπποκράτειο και βλέποντας τους συμμαθητές να έρχονται σιγά σιγά ένιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι λες και ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο και σε λίγο θα έπρεπε να μπούμε στις τάξεις μας για μάθημα. Παρόλο που πίστευα ότι μετά από τόσα χρόνια που έχουμε να βρεθούμε (με κάποιους ακριβώς δέκα) θα υπήρχε παγωμάρα μεταξύ μας, τελικά μέσα σε 2-3 λεπτά ξεκινήσαμε τις παλιές ιστορίες, τα αστεία, τα χαμόγελα και τις πρώτες πόζες για φωτογραφίες έξω απ’ το σχολείο.
Σαν μια σχολική εκδρομή φτάσαμε στο Kaza που ήταν ο βασικός χώρος της συνάντησης μας. Για να πω την αλήθεια και εκεί είχα τις ενστάσεις μου, πως θα κολλήσουμε μεταξύ μας, πως θα γίνει να περάσουν όλοι καλά; Τελικά μια μικρή σκέψη ήταν. Όσοι ώρα ήμασταν εκεί, ο ένας κοιτούσε τον άλλο με χαρά, όλοι είχαμε την καλή διάθεση να πούμε τα νέα μας, να γελάσουμε, να βγάλουμε φωτογραφίες, πολλές φωτογραφίες, πάρα πολλές φωτογραφίες με τον Κώστα Παπαδημητρίου και την Χριστίνα Πολίτου να βγάζουν ασταμάτητα και την φωτογραφική να περνάει από χέρι σε χέρι για να βγάλουμε όλοι με όλους.
Παρόλο που αρκετοί ήταν εκτός νησιού, καταφέραμε να είμαστε αρκετοί, και η χαρά μας κάθε φορά που κάποιος περνούσε την πόρτα του Kaza ήταν απερίγραπτη. Σχεδόν πέφταμε πάνω του να τον αγκαλιάσουμε και να φωτογραφηθούμε μαζί του.
Κάπου εκεί, έκλεψε τις εντυπώσεις το video που ετοίμασε για όλους μας η Λώρα Κρητικού, παλιές φωτογραφίες απ’ το Λύκειο, από εκδρομές. Σχεδόν χωρίς ανάσα το είδαμε ενώ δεν ήταν και λίγοι αυτοί που συγκινήθηκαν.
Και τελικά γίναμε ένα, μια παρέα πάλι, ενωθήκαμε, διασκεδάσαμε και σε αντίθεση με περισσότερα reunion που κάπου εκεί το διαλύουν εμείς συνεχίσαμε και φυσικά δεν σταματήσαμε να φωτογραφίζουμε και να φωτογραφιζόμαστε…
Παιδιά ήταν μια υπέροχη βραδιά και το επόμενο ραντεβού θα είναι πιο σύντομα απ’ ότι φαίνεται.
Πρέπει να ευχαριστήσουμε τους συμμαθητές που βοήθησαν στην οργάνωση της βραδιάς, αλλά και το Kaza που μας φιλοξένησε.
* Τις υπόλοιπες φώτο τις κρατάμε για εμάς…
